Hink stap sprong 5

aanloop . . .

Het lijkt nog volop zomer, als ik deze aflevering schrijf. Zelfs de buien doen zomers aan.

En toch.

Ik heb de eerste mist al geproefd, de frisheid in de lucht al een keer gevoeld.

Ik loop altijd op de seizoenen vooruit, de herfst heeft al bezit van me genomen.

Herfst is vreemd. Er staat van alles in de startblokken. Shoolseizoen, nieuwe boeken, potloden en agenda’s, nieuw TV seizoen, nieuwe mode. En tegelijkertijd is herfst het begin van het einde. De laatste scene voor de winter valt.

Herfst is bos voor mij.

Aarde.

Oergeuren.

Eikelmannetjes maken. Ik zie de prachtige kleurenprenten van Paulus weer voor me:

 

 

En herfst is Tonke Dragt.  Naast Paul Biegel is zij mijn favoriete kinderboekenschrijver. Veel van haar verhalen spelen zich af in bossen. Maar de herfst zelf behoort aan de zevensprong.

(illustratie is een tekening van Tonke zelf.  van zevensprong.net een site helemaal gewijd aan boek en TV-serie)

Door mijn moeder voorgelezen. Aan mijn kinderen voorgelezen. En als student, vanuit nostalgische redenen gevolgd op de TV. Met Erik Engerd als koetsier.

Dit boek zit in mijn poriën, als ik door herfst-bossen loop. Alle wegen die ik bewandel zijn wegen die ooit op de zevensprong zullen uitkomen.

Herfst en bos, en het kind in mij.

 

hink ….

Wie er ook in dat bos wonen zijn Pooh, Piglet en Eyoor.

Ook al vrienden uit een ver verleden.

En oh wat had ik de pest in, toen eerst Disney er mee vandoor ging, en vervolgens een of andere idioot die er TAO mee ging uitleggen. Míjn Pooh. Mijn soort humor. Mijn jeugd. Pooh-stokjes spelen: stok in het water gooien, en kijken welke als eerste onder de brug door komt.

 

Mijn manier van tegen de wereld aan kijken, te grabbel gegooid in een managementboek.

Ik zal niet zo bezitterig doen. Ik mag nog blij zijn dat Tim Burton er met zijn poten afgebleven is.

“Winnie the Pooh” en “The House at Pooh corner”  zijn even bijzonder als “Alice in Wonderland”, maar veel prettiger van sfeer.

Karaktervaste personages om van te houden.

Impulsieve Tigger klimt in een boom en durft er niet meer uit. Vanaf de grond is hij niet goed te herkennen, en Pooh bedenkt dat het wel eens een Jagular kan zijn. Piglet heeft als kleine bangerd niet veel meer nodig om direct bezorgd te raken.

 

“What do Jagulars do?”, asked Piglet, hoping that they wouldn’t.

 

Wie daar dicht bij in de buurt komt , bij die sfeer, bij die humor, is Hannah Kraan met haar verhalen van de boze Heks.

boze heks

Ik lees het terug en denk nu: “Ach wat! Dicht in de buurt? Ze zijn er al!”

Hannah Kraan en Annemarie van Haeringen. Net zo’n sterk koppel als Milne en Sheppard.

 

Ook hier die plezierige sfeer van een nooit eindigende herfstmiddag.

Ook hier mooi geschreven, prachtige tekeningen, en personages om van te houden.

Boeken om in te wonen, zoals je ook in een mooie herfstdag veilig weg kunt kruipen.

 

 stap . . .

 

Die tekeningen van Annemarie van Haeringen zijn prachtig.

Nog eentje, kinderboekenweekgeschenk:

Ik hou van de kleuren. Annemarie van Haeringen durft, zeggen ze. Dat kan ik niet helemaal controleren, want ik ben een klein beetje kleurenblind. Dat gedurfde is voor mij dus gewoon lekker duidelijk.

Ik houd ook van het ‘slordige’.  Dat niet precies binnen de lijntjes kleuren. Die combinatie van tekenen en schilderen.

En bij Annemarie komt daar nog iets bij.

Kijk eens naar de tekening hierboven. Die is al bijna het hele verhaal. Die twee lijven zeggen alles.

 

 

 

sprong . . .

 

Sprekende lijven.

Daar zijn er meer van . In films en TV series.

Eerst de meest voor de hand liggende.   Uit de tijd van de ‘stomme film’ natuurlijk.

 

En nu even graven in mijn geheugen, naar karakters die met hun lijf uit konden drukken wie ze waren.

 

Archie en Edith Bunker in “All in the family”

 

En nog een acteur in een macho rol.  Niet overdreven geacteerd, maar toch voor mij onmiskenbaar qua lichaamshouding.

Officer Renko uit Hill Street Blues

 

Nog een met een zeer karakteristieke houding.

      

Columbo

 

Het zijn wel oude klassiekers die ik hier laat zien.

Zou ik in mijn eigen herfst zijn aangeland?

 

 

 

 

 

 

 

10 thoughts on “Hink stap sprong 5”

  1. Prachtig dit, zo genoten! En weer een aantal boeken aan mijn ‘Nederlandseboekenlijstvoordejongens’ toegevoegd!!
    En ach, ja, die herfst, alles is symbolisch als je er zo naar kijkt, of misschien is niets symbolisch, het is maar net hoe je er naar kijkt…?

    1. dank je. Ja zeer aan te raden boeken. boze heks en alle boeken van Tonke Dragt “Brief aan de koning”, “Torenhoog en mijlenbreed” als andere toppers, daarin. (let op: Zeeën van tijd is een deel 1, en deel 2 komt niet meer)

  2. Heerlijk, eentje met een sterretje, om later nog een keer en wie weet nog eens, na te lezen…
    De Zevensprong, het boek wat ik op mijn verjaardag kreeg, ermee op de grond ging liggen en de rest van de dag nieuew visite veronachtzaamde. Mijn prototype lievelingsboek met voor mij de juiste mix spanning, magie, avontuur en vriendschap. Het Geheim van de Oude Molen deed op TV hetzelfde, Thiery de Slingeraar en Ritger Hauer in hoe het die ook al weer een klein beetje. Later via Dr Who zou ik ook van ‘echte’ science fiction films gaan houden, Star Trek, Blake’s Seven en later, terug uit Turkije, iets met door een circel heen tijdreizen…maar weet de title even niet zo gauw meer, vertrouwd op de zondagmiddag, nog steeds mijn favoriete tijd voor wegkruipen op de bank andere werelden in.

    En Pooh, mijn beste vriendje, die ik pas op latere leeftijd heb leren kennen, en mij genieten om het genieten heeft geleerd, een reden zoeken om een feestje te geven, wat voor reden dan ook, en dat dan te vieren.
    Zo ontstond de gewoonte in ons samengesteld gezin, om samen met de kinderen te verzinnen wat er nu weer te vieren viel, en twee soorten bubbels te gaan halen. Feest om het samen feest vieren.

    Met zijn allen wilde ik ze op het geboortekaartje van mijn zoon hebben, symbool voor de vereende krachten waarmee hij geboren werd…iedereen helpt om Pooh uit het hol te trekken, hij was te dik geworden omdat hij teveel honing had gesnoept.

    Alle karakters in Pooh als delen van mezelf zien werd ook een hele leuke sport 😉

    Dank je wel dat je de herfst op zo een milde manier binnen brengt.

    1. ja, ja, en ja.
      En Blakes seven. bordkartonnen, decors maar prachtige verhaallijn. Zou ik wel eens terug willen zien.

Laat een reactie achter op jjvoerman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.