Jammer als je er niet bij was.
16 mensen waren er, en ze gingen een beetje verspreid zitten.
Ze waren fantastisch publiek.
En ze waren onder de indruk.
Een hele fijne afsluiting, die geen einde is.
Ik ga zeker nog op twee plekken dit verhaal doen. En misschien zijn er wel middelbare scholen waar ik het kan vertellen.
Maar ik ga zelf geen zalen meer boeken en publiek werven. Ik laat me boeken.
Dat voelt heerlijk.
Naast deze voorstelling ga ik kleinere vertelfestivals bezoeken. Dan kan ik werken aan mijn techniek.
Die kan veel beter.
Ik ga te snel, sta te onrustig, mijn ademhaling zit te hoog.
Als ik zit wordt dat allemaal veel beter, maar staand wil ik ook de rust kunnen pakken.
Dat gaat me lukken.
Mooi zo, deze stap. Het voelt als een stap vooruit. Als je me een jaar geleden verteld had dat ik dit zo zou voelen, had ik je niet geloofd. Ook dat is een enorme stap vooruit.
En dan Kobe.
Groot dromen en kleine stappen maken, leerde Margreet op de “geef-zelf-je-boek uit” cursus.
Kleine stappen. Stappen waarbij ik me goed blijf voelen.
Hoe zit het dan met die comfortzone?
Ik weet het eerlijk niet. Misschien ga ik ooit nog een keer zo’n grote stap zetten dat ik weer schrik van mezelf.
Maar nu even niet.
Voor nu heb ik het gevoel dat ik veel sneller groei door mijn comfortzone met me mee te nemen. Op te rekken, als het ware. Ik voel me krachtig bij alles wat ik doe, ook de nieuwe dingen die ik op pak. Ik zet reuzenstappen zo. Zonder te springen. Dat wil ik graag nog even zo houden.