Het verhaal is er al.
Ja doei! zei Kitty, geen enkel verhaal is er al.
Bijna had ik me uit laten dagen om het tegendeel te bewijzen. Bijna had ik weer een hele blogpost geschreven om uit te leggen wat ik bedoel.
Maar dat moet ik niet doen. Ik kan helemaal niet uitleggen. Ik kan wel vertellen.
Voor mij gaat het over ontvankelijkheid.
Life is like a box of chocolates.
Ontvankelijkheid is voorbij de gedachte: “ja, die ken ik, is van Forrest Gump, al zo vaak langs zien komen, ik weet wat je bedoelt” kijken en voelen.
Wij hadden thuis bijna nooit bonbons. En als we ze hadden, hoorde daar een vast ritueel bij. Mijn vader had het papiertje waarop de beschrijving van alle bonbons stond. Wij wezen een bonbon aan, die ons lekker leek, en mijn vader las dan voor wat daar in zat. Soms resulteerde dat in een: hmm, toch maar niet, en dan wees je een andere aan. Met eindeloos geduld werd dit herhaald totdat iedereen een bonbon gekozen had.
Doe ik het toch!
Ja, kijk, dat krijg je er nu van!
Dat hierboven heb ik bedacht. Mijn hersens zien een mooie metafoor waar ik mee kan spelen. Ik kan er zelfs een jeugdherinnering aan koppelen. Ja, dat is wel een verhaal, maar ik zet het in om een punt te maken. Ik kan dat verhaaltje van hierboven als metafoor gaan gebruiken: durf je de bonbon te kiezen zonder beschrijving van te voren? blabla..
Maar dat is helemaal niet het verhaal dat er is.
Het verhaal dat er is, het blog dat ik echt wil schrijven, gaat over wat me overkwam toen ik woensdag voor het eerst in een groep werkte met verhalen.
Dat is helemaal nog geen ‘af’ verhaal. Dat is nu vooral een gevoel. Een gevoel met meerdere lagen. Ik weet helemaal niet hoe ik dat ga opschrijven.
De enige manier waarop ik dat verhaal geschreven krijg, is vertrouwen dat het verhaal er is, en doorgaan.
Goed.
Komt ie:
Ik hoorde woensdag 5 hele bijzondere verhalen van 5 hele mooie mensen.
Ik was begonnen met een metafoor, en een eigen verhaal over een voorwerp uit mijn jeugd.
Toen vroeg ik de aanwezigen of ze een voorwerp uit hun jeugd wilde delen, of een verhaal/boek, dat mocht ook, of beide.
Uit die voorwerpen en verhalen/boeken kwamen dus vijf mooie vertellingen, over jeugdherinneringen.
Ze raakten me, stuk voor stuk. Ze gaan leven in mij, worden een film, met de verteller als hoofdrolspeler, met wie ik mee leef, voor wie ik wil dat het goed afloopt, die in mijn hart mee draag.
En dát was mijn bijdrage.
Niet die mooie rij NLP interventies die ik hier beschreef.
Als ik vragen stel, om het verhaal verder te helpen, zijn de vragen die ik stel als luisteraar, veel beter en mooier dan de vragen die ik stel als begeleider.
Als luisteraar ben ik als een kind dat wil weten hoe het verder gaat, wat er nog meer is, en vertel nog eens over. . .
Als begeleider doe ik te veel mijn best.
Poeh. Dat kostte even wat om dat toe te geven. Nu snap ik ook waarom ik er zo omheen draaide, en dit blog op een andere manier begon.
En ik wist het zelf nog wel zo goed:
Ontvankelijkheid.
He kom terug, op meerdere niveaus. Niet je best zitten doen, is zo’n niveau.
“Het verhaal is er al”, heeft ook te maken met ontvankelijkheid.
De verhalen waren er al, en werden getriggerd door wat er die avond ontstond. Mijn eigen introductieverhaal, en de verhalen van de voorgangers, zetten mensen op het spoor van vertellen. Waar dat spoor heen leidde had niemand van te voren kunnen bedenken. Al die verhalen waren er al. We hebben ze met elkaar als archeologen opgegraven, en met een kwastje afgestoft om ze te bewonderen.
Het resultaat was dat mensen elkaar diep in het hart geraakt hebben met hun verhaal (en daarmee zichzelf ook).
De opdracht is niet om te zien wat nog niemand heeft gezien, maar om te bedenken wat nog niemand heeft bedacht bij wat wij allemaal zien.
Mooi.
Onbevangen luisteren (als het lukt), dat is een godsgeschenk, soms. Ik heb het in New York weer ervaren. Soms is het pure liefde. Punt.
Luisteren is moeilijk.
Ik ontmoette een oudere dame vandaag. Ze had me gevraagd haar te bezoeken om haar informatie te geven over mijn werk.
Toen ik binnen was, begon ze te vertellen. Ik wilde graag naar haar luisteren, en deed daar mijn best voor. Even de tijd loslaten, ik kon de tijd nemen vanmorgen.
Maar het werd me teveel. Het verhaal was zo heftig! En zo veel! Een levensverhaal van ernstige ziekte, tegenslagen,moord en eenzaamheid. Alles in 1 adem, zonder rustpauze.
Ik wist niet goed hoe ik moest luisteren.
Na een uur ben ik, nog tijdens de woordenstroom opgestaan, en heb zo vriendelijk mogelijk afscheid genomen. Als ik niet weggegaan was, had ik er dan nu nog gezeten?
Mijn eigen gedrag, en dit verhaal zitten me niet lekker.
Goed luisteren, dat wil ik wel. Maar het soms weet ik even niet hoe het moet.
Marianne
Luisteren is een bijzonder cadeau.
Daar heb je niet altijd (of bij iedereen) tijd voor, of zin in.
Daar hoef je je niet schuldig over te voelen.
Het verhaal van deze mevrouw schreeuwt zich uit, als ik het zo lees. En dat snap ik, als ik het woord eenzaamheid lees. Ze dringt zich op, misschien kan ze niet anders, maar jij krijgt onverwacht een stortvloed over je heen. Niet gek als dat je te veel wordt, toch?
thx!
Onbevangen luisteren dat is een godsgeschenk.
In alle enthousiasme bijt ik mezelf …… achteraf …. op mijn tong. Luisteren is een gift en ervaar ik het als heel heel mooi, zeker als ik mezelf even tot rust bedaar en dat ook geen moeite vind. Tja en dan zit er daar op mijn schouder een stemmetje, die vol passie gedreven stem, die in al haar enthousiasme de hele zaal vergeet! Vol schaamte achteraf en vol twijfel van wat verloren is gegaan, want in Luisteren schuilt een enorme wijsheid die deze wereld echt nodig heeft.