Het is de schuld van mijn collega’s

Het is waar wat Elja zegt.

Als je niet iedere dag blogt, blog je steeds minder en wordt de drempel steeds groter.

Jee man, ik maak zo veel mee. Ik zou me helemaal suf moeten bloggen.

Maar.

Het is een sneltrein waar ik nu in zit. Al die reflectie momenten zoeven voorbij.

Maar.

Dat is het niet eens.

Het komt allemaal door mijn collega’s. Die zijn van goud. Daar kan ik stante pede ter plekke mee reflecteren, stoom afblazen, uithuilen, en genieten.

Dan is het moment suprème al weer voorbij. Want dat is (was?) de kracht van mijn blog. Mijn reflecties laten ontstaan tijdens het typen. Het ijzer smeden als het heet is.

Ik ben nu elke dag ijzer aan het smeden, en stenen aan het zacht maken. Ver van mijn laptop.

Dat gaat ten koste van mijn blog.

Maar het levert zo veel op.

 

2 thoughts on “Het is de schuld van mijn collega’s”

  1. Aan het eind van de dag neem ik die dag door. Dan reflecteer ik. Als je dat ook doet kun je het zo in een blog typen. Maar geen idee of het bij je past. Het lijkt alsof je sneller reflecteert dan ik en de dag niet meer hoeft door te nemen. Wat ben je toch een mazzelaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.