Na de vreugde van de goedkeuring door de inspectie,
na de geweldige sfeer van onze open dag,
na de geweldige dag met Fenna, samen naar de Voerman expositie,
na de inspirerende ochtend op school waar bij kinderen lampjes aangingen bij wiskunde en filosofie . .
. . viel ik in een gat.
De dag eindigde hectisch, mijn laptop sneuvelde, en alles werd even te veel.
En ik voelde me niet genoeg.
Want kennelijk vind ik nog van mezelf dat ik steeds moet blijven staan, wat er ook gebeurt. Ik moet die rots in de branding zijn.
Nou, even niet dus.
En ik weet dat het mag. Ik leer kinderen dat het mag. Ik voel ook heel vaak dat het mag.
Maar ik voel het niet altijd.
Ik voel nu bijvoorbeeld weer even het je-niet-genoeg-voelen. Het is jarenlang een trouwe metgezel geweest. Ik heb het meer dan een jaar niet gevoeld.
Hij mag er zijn. Ik geloof niet zo in voorgoed met iets afrekenen. Maar leuk is anders.
Er huist een beest in mij
dat onverwacht
mijn vreugde in de diepte sleurt.
Als een krokodil zijn prooi
wentelt en wentelt
de adem beneemt.
Er klinkt de geur van bitterheid.
Ik dood het niet,
het beest.
Het is mijn draak
die slapend waakt
over mijn schatten.
Soms heeft het een kwade droom.
Met bloedende handen
aai ik dan zijn schubben.
Dit worden de dagen van het toestaan.
Ik heb nog hele levens toe te staan.
Ik wilde er een gedicht van maken, maar ik kwam niet veder dan een quotebirdy.
Ook dat ben ik aan het toestaan.
We lopen synchroon – voel hetzelfde.
Weet ook dat toestaan mag.
Mag, moet? Wil nooit meer moeten!
En toch moet het…
Sterkte en liefs.
max goed bezig Jacob Jan!