Ik ben verlegen.
Dat is waarom ik theater maak.
Onhandige combinatie.
Niet op de planken hoor. Daar verdwijnt mijn verlegenheid, omdat ik daar lol heb. Daar heb ik de ideale setting om mijn gedachten los te laten, daar voel ik me net zo vrij als op mijn blog.
Maar zorgen dat ik op die planken sta, en publiek heb. Daar heb ik nog wat minder lol in.
Daar heb ik er dan ook stevig last van.
Van die verlegenheid.
Tegenwoordig hoor je veel over introverte mensen. Dat het geen verlegenheid is, maar een andere manier van omgaan met de wereld. Dat het juist een hele mooie eigenschap is, die veel toe voegt.
Ha fijn, dacht ik. Dat is het. Ik hoef me nergens voor te schamen. Ik heb juist iets speciaals.
Maar nee hoor.
Ik ben misschien wel introvert.
Maar ik ben ook nog steeds verlegen.
Dat weet ik, omdat er bij contact met vreemden steeds een stemmetje in mijn hoofd speelt. Ze vinden je niks aan, hebben geen boodschap aan je. Ze vinden je alleen maar lastig, of vreemd.
Ik ben een originele denker. En origineel betekent niet altijd meteen “leuk”, of “slim”.
Origineel is ook: “Waar heeft dat nou mee te maken?”
Origineel is vaak ongemakkelijk, zeker in het begin.
Dat ongemakkelijke is wat mij overkomt bij eerste contacten. (Behalve als de setting helemaal klopt, maar dat is niet vaak.)
Dat heeft zich in de loop van de tijd in mijn hoofd omgevormd tot het stikkertje “ongewenst”. En dat is natuurlijk een self-fulfilling prophecy.
Dat ik daar niet zo maar 1-2-3 vanaf ben, ontdekte ik gisteren. Toen ik mezelf face to face ging verkopen.
Ik was zo opgelucht door het feit dat ze me niet vreemd vonden, dat ik genoegen nam met welwillend luisteren.
Welwillend is niet genoeg. Ze moeten laaiend enthousiast zijn.
Dat kan.
Dat weet ik, want dat lukte twee van de acht keer wél.
Laat ik nou net die twee keer in mijn hoofd gedacht hebben: “dat kan hier ook niet anders”. Daar was de setting beter.
Daar heb je hem weer. De kracht van gedachten.
Die gedachte dat het wél anders kan, dat ik met één verkeerde beweging in het vakje ’te vreemd’ terecht kom. Die gedachte ben ik nog niet kwijt. Daarom houd ik mezelf nog te veel in.
Daar heb ik nog werk te doen.
Dan raak ik ook eindelijk die verlegenheid kwijt.
Gisteren heb ik daar de eerste stap voor gezet, en dat vind ik knap van mezelf.
Mooi, daar mag je ook heel trots op zijn. Elk gesprek waarin ik vertel dat ik een baantje zoek, is voor mij ook een overwinning. Dat geldt voor jou voor de promotie van je theatervoorstelling. Ga zo door!
Ja, dat kost ook moeite. Ook dat is elke keer weer doorzetten.
Blij om te weten dat ik niet de enige ben, die last heeft van de verlegenheid…ik vind het ook heel lastig om mijzelf op voorgrond te zetten en mijzelf te verkopen…dan krijg ik gauw het gevoel dat ik heel opschepperig ben met mijn foto’s.