Dit blog begint met een les in surfen. Zomer 1979 Friesland. Ik zat op school in Drachten, en dan heb je veel vrienden die ergens een boot hebben. Eén van die vrienden gaf mij surfles.
Evenwicht is waar het om gaat. Elke duw die de wind in mijn zeil geeft brengt me uit balans. Mijn kont schiet naar achteren, en ik val voorover in het water.
“Hangen!” roept mijn vriend. Want alleen dan kan ik die wind gebruiken.
Hij komt naaste me liggen en geeft me een advies dat me nu nog steeds helpt.
“Val een paar keer expres achterover in het water. Zo ontdek je je evenwicht”
Grenzen vindt je pas als je er doorheen gaat.
Grenzen heb ik gevonden gisteren. Er is iets meer afstand nodig als ik blog. Noodkreet was wel erg vers. Het leverde lieve woorden op en dat was goed. Maar ik zat op het randje van emo-exhibitionisme.
Een andere grens werd opgerold. Ik blijf ik, ook als ik niks moois heb om te laten zien. ik hoef mijn ‘moois’ niet koste wat het kost te beschermen. Als Abraham win ik mijn vaderschap door mijn illusoire vaderschap te offeren.
En dat is de andere grens die ik ontdek. Vreemd, want ik volg hem mijn hele leven al.
De grens tussen dromen en illusie. Ik moet mezelf af en toe achterover laten vallen om de balans weer te vinden. Want deze grens is subtiel. Balans vinden is een meesterproef.
(Op de foto een paasopstelling van mijn dochters, die het leuk vinden om de grenzen van kitsch flink te overschrijden)
Mooi!
En geef je dochters een compliment, uitstekende kitsch 🙂
Grensoverschrijdende kitsch. Ik wist niet dat het kon, maar je dochters bewijzen het. Geef ze mijn complimenten, en neem er zelf ook een paar in ontvangst voor je zoveelste openhartige blog. Respect.