gezien worden in je werk

Dat is nog een stuk lastiger dan ik dacht, en ik dacht al dat het lastig zou zijn. (ik heb het hier over)

En toch begint het vorm te krijgen.

Ik heb al drie mensen gesproken. Steven Gort, Karin Donkers, en Ruud Ketelaar. Ik begin overeenkomsten te zien.

Maar . . .

Ik moet geen uitlegboek gaan schrijven. Ik kan niet uitleggen, dat wordt dodelijk saai. Dus maak ik er een soort blog-zoektocht van. Ik laat het boek ontstaan, gelijke tred houdend met mijn zoektocht. Ach, en misschien laat ik dat straks toch allemaal los, omdat ik een beter format vind.

Het format wat ik nu gevonden heb, en dat ik nog even vasthoud, is dat ik de lessen van de mensen die ik spreek, naast mijn eigen mislukkingen leg. Dat klinkt wat zwaar, ik ga ook niet masochistisch zitten doen, maar het is wel een mooi contrast. Wat is het verschil in aanpak, in overtuiging?

Dat contrast maakt wel duidelijk wat er nodig is.

Want uiteindelijk is de essentie van mijn boek:

Dat mensen gezien worden voor wie ze zijn, dat ze hun talenten kunnen benutten, dat ze mogen zijn wie ze zijn, zoals ze zijn, dat ze de ruimte hebben om te doen waar ze in geloven,

óók als dat geloof nog wankel is.

(dat laatste zet ik er bij omdat ik het vermoeden heb dat dat één van de punten is waarop het mis kan gaan)

We verwachten van het onderwijs dat kinderen zich daar kunnen ontplooien. Dat is nog lang niet overal zo ver, maar er wordt door verschillende mensen heel hard aan gewerkt. Kijk hier maar eens. En lees de blogs hier maar eens.

Op precies diezelfde manier zouden we er heel hard aan moeten werken dat mensen op hun werk ook gezien worden. Dat ze er toe doen. Dat ze hun talenten in kunnen zetten, dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat ze zich ten volle kunnen ontplooien.

Ik wil in mijn boek mensen een hart onder de riem steken. Voorbeelden laten zien. Laten zien dat het kán. Misschien halen ze er een paar tips voor zichzelf uit.

Maar ik wil ook aan werkgevers en leidinggevenden laten zien wat er voor nodig is, om mensen te laten ontplooien. En daar komen mijn eigen ervaringen mooi van pas.

Want juist omdat het mij niet gelukt is, kan ik naar twee dingen op zoek:
– wat had ik zelf anders kunnen doen?
– wat had mijn werkgever, mijn leidinggevende anders kunnen doen?
Zonder ergens de schuldvraag neer te leggen: wat kan er anders? Ik ben een mooi voorbeeld, want ik ben zo onmogelijk en onhandig, dat als je mij tot grote prestaties weet te krijgen, je het als werkgever erg goed hebt gedaan.

Ik wil geen systemen omver schoppen. Ik wil bereiken dat er kleine stappen gezet worden naar ontplooiing.

 

Als werktitel heb ik nog steeds “Echte helden blijven op het schip”

Een tweede titel dringt zich op: “Mijn baas begrijpt me niet!”

Ik vind die te negatief, en toch blijft hij hangen. Ik denk omdat hij veel meer emotie op roept dan de eerste.

Wat vinden jullie?