Ik praat met mensen die bergen verzetten, om er achter te komen hoe ze dat doen, (en daarover te schrijven).
Het zijn eigenlijk geen verrassingen, die ontdekkingen van mij. Over hoe mensen tegen de stroom in hun droom verwezenlijken in een baan.
Weet wat je wil (en niet wil!), geloof in jezelf en laat je niet gek maken.
Daar komt het op neer.
Maar er schuilt een hele wereld achter dat ‘geloof in jezelf’, en ook achter dat ‘laat je niet gek maken’.
Wat ik van de eerste drie mensen ook weet, is dat het enorm helpt, als je weet dat je met iets bezig bent dat groter is dan jezelf. Dat relativeert, kan ik uit de verhalen opmaken. Dan gaat het niet meer om jou, maar om datgene dat je wil bereiken.
Het spel wordt opeens niet meer op persoonlijk niveau gespeeld, en dat helpt weer bij het je niet gek laten maken.
En het help om de grenzen aan te geven. Bij alle drie werd die grens steeds duidelijker. Hier sta en en ik kan niet anders. Een leuke paradox.
Want alle drie zijn, juist omdat het niet persoonlijk is, beter geworden in het spelen van het spel. Ze zijn felxibeler geworden, kunnen makkelijker meebewegen. Kunnen ervoor kiezen om bepaalde zaken te laten liggen, bijvoorbeeld. Maar als het er om spant, als de grens in het geding is, zijn ze onverzettelijk. Die mix van flexibiliteit en onverzettelijkheid brengt ze ver.
Tot zo ver.
Ik ga weer schrijven.