gesprek tussen de waarheid en de eenzaamheid

De eenzaamheid kwam op bezoek bij de waarheid.
“Fijn, dat je langskomt”, zei de waarheid: “Het werd hier de laatste tijd een beetje stil.”
“Ja, heb jij daar ook last van? Zo weinig aanloop. Vroeger zochten de mensen me nog wel eens op. Gezellig was dat.”
“Ja maar die tijden zijn voorbij. Als er nu eindelijk een keer iemand komt, slaat ie gelijk op de vlucht”, zei de waarheid.
“Dat is nog niks. Ik ben zojuist weer eens verdreven door iemand. Uit mijn eigen huis!”
“Ja, ze worden brutaler. Moet je kijken”, de waarheid wees op een stapel brieven in de hoek van de kamer: “mensen die niet langs willen komen, maar wel eisen dat ik mezelf vertoon. Omdat ik verdonkeremaand zou zijn. Ik hoef potdikkie toch niet te bewijzen dat ik besta?”
“Nou, misschien is het wel zo ver gekomen”, zei de eenzaamheid:  “Misschien moet je toch een keer die . . . ”
“Nee dat vertik ik!”
“Maar het is wel heel krachtig spul. Ze hebben het gebruikt om mij uit mijn huis te verjagen.”
“Juist daarom zou ik het al helemaal niet willen gebruiken!”
“Ik ben er allergisch voor, maar jij zou er misschien iets moois mee kunnen doen. Je bereikt er heel veel mensen mee. Wat ik er van begrijp is dat dan heel veel mensen je leuk gaan vinden.”
“Begin jij nou ook al? Luister, zelfs als zou ik een facebookpagina maken, denk jij dat al die mensen het verschil zien met al die andere pagina’s? Dat is nou juist precies de reden dat er niemand meer langs komt. Omdat ze denken dat ze mij vanuit een luie stoel kunnen liken.”
“Nee niet facebook. Dat is te vluchtig voor jou. Een blog! Niet een zakelijk blog, waarin je jezelf verkoopt. Maar een persoonlijk blog, waar je jezelf laat zien.

En zo geschiedde het dat de kleine, persoonlijke blogger in de tijd tussen het eerste idee, en het moment waarop hij op ‘publiceren’ drukt, heel even de eenzaamheid koestert en de waarheid tegen komt.

 

(Dit is een blog ter ere van 3 jaar #blogpraat)

11 thoughts on “gesprek tussen de waarheid en de eenzaamheid”

  1. Mooie metafoor. Die eenzaamheid herken ik, die waarheid, daar jaag ik naar.
    Ben er alleen niet zo zeker van dat die alleen op dat speciale moment te vinden zouden zijn, dat jij noemt, tussen idee en publiceren.
    Soms gaat het ook verder, als een steen in de vijver, die rimpelingen teweegbrengt, als een lopend vuurtje, als de wind die adembenemend kan zijn, als een herkenbare blik in de spiegel van de ander, die leest wat jij geeft.
    Dat zijn de mooie momenten, waarvoor je schrijven, delen, uitdragen en vertellen wilt.
    Resonantie …

    1. oh, dat moment dat ik noem is maar een van de vele waarin je de waarheid tegenkomt.

      de metafoor gaat verder, maar ik ben nog even op zoek naar hoe ik dat op ga schrijven.

  2. Of was het andersom? Kwam de waarheid op bezoek bij de eenzaamheid? Wat is er met eenzaamheid? Is dat erg? Is het niet een kwestie van wennen? Want vroeger was het anders? De waarheid is dat je nu alleen bent. Nou ja, niet steeds, maar soms, in vgl. met vroeger. Wie bepaalt er eigenlijk wat waar is? En de waarheid bestaat die? En…jij doe jij dat, bestaan? Wanneer bestaat iemand? Als iedereen ‘m kent? En dan als iedereen hem al lang vergeten is….dan leeft ie nog wel, maar bestaan, doet hij dan kennelijk niet meer.
    Ik weet het wel het is er raar mee gesteld. Want, de meeste mensen “bestaan natuurlijk niet, want wie kent ze nou”. En sinds we God kwijt zijn, zijn we helemaal dolende zielen geworden. Nee toch. Ik bepaal voor mezelf of ik besta. En lukt me dat? Ja hoor, dat wel. Maar ik kan er lang niet altijd bij, bij dat gevoel van bestaan. Als ik moe ben bv. Als mensen me laten barsten, dan doet dat pijn en dan voelt het alsof het mijn eigen schuld is, dan ga ik mezelf de prut in trappen…en dan ben ik zielig en verongelijkt. Ieder krijgt z’n eigen portie shit te dragen. M’n eerste twitter zinnetje: “let it be as it is” to start with.
    Over wie heb ik het nou, over jou of over mij? Over allebei ws.

    Maar…wat vertik je? Over wat voor krachtig spul heb je het?

    Zit ik er helemaal naast in m’n reactie? Kan maar zo. Maar dit riep jou stukje in elk geval bij mij op. Gr. Hanneke

    1. Als het dit op roept, hoe kun je er dan naast zitten?

      dat lukt niet altijd ? “laten zijn wat is”. mij steeds vaker wel, maar lang niet altijd.

      de waarheid is voor iedereen anders, voor mij komt het dicht in de buurt van dat voelen: “dat alles goed is zoals het is”

      die brieven van mensen gaan over een soort absolute waarheid. en die is er dus niet.

      de eenzaamheid is niet iets om bang voor te zijn, maar ook dat lukt niet altijd.

      en dat sterke spul, daar bedoelde ik facebook mee. (of twitter) daar verdrijven mensen de eenzaamheid mee, en wie weet wat ze daar nog meer mee verdrijven

Laat een reactie achter op Martine Bakx ARTOEK (@Artoek) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.