Focus! of toch niet?

                                      

Focus richt de aandacht.

Een telelens helpt. Die geeft zo’n mooie wazige achtergrond, zodat het onderwerp er uit springt.

Een telelens haalt dingen die ver weg zijn dichtbij.

Focus ook.

Mijn theatervoorstelling is er gekomen omdat ik alle andere dingen die ook leuk waren opzij heb gezet.

Dat hielp enorm. Want er was heel erg veel dat ik ook leuk vond. Ik holde overal achterna, met een dat-moet-ik-ook-kunnen hijgerigheid.

Focus zorgde voor rust.

En de voorstelling die ik droomde bestaat nu echt!

Maar gek genoeg zorgde focus ook weer voor de onrust.

Het afgelopen jaar ben ik alleen maar bezig geweest om bezoekers te krijgen voor die voorstelling. Na elke mislukking kroop ik weer op om iets anders te proberen. Ik had immers mijn focus.

Er ontstond een ander soort hijgerigheid. Een verbetenheid.

Het plezier ging er uit.

Dat plezier kwam pas terug toen ik de focus los liet. Ik zette als het ware een groothoeklens op. Voor en achtergrond werden beiden scherp, en ik zag ook weer wat er in mijn ooghoeken gebeurde.

En ik deed een ontdekking. Een oude liefde kwam voorbij.

Er is meer dan dat theater waar ik hartstochtelijk verliefd op kan worden.

Ik liet het zelf theater niet los, maar wel de focus. De afstand die ik nu neem is zelfs goed, want ik zat er te dicht bovenop, kon niet meer goed relativeren.

Er is ook wel een beetje verwarring hoor. Want nu zijn er twee dingen waar ik mijn aandacht op richt. (Nog een stuk beter dan die 100 van vroeger). “Kan dat wel?” roept een stemmetje. Maar ik weet dat het ’t hijgerige stemmetje is dat roept.

Want het kan. Het stroomt, en ik heb plezier.

Nee, ik weet niet hoe het verder gaat. Ik weet wel dát het tenminste weer verder gaat.

Telelens en groothoek.

Ze zijn beide nodig. Zodra er iets gaat hijgen, het plezier verdwijnt is het misschien handig om over te schakelen naar een ander objectief.

Dit blog hoort bij de #kommaarop van deze maand.