Schilderij van Voerman jr. , mijn grootvader. Deze is voor Dion, mijn zoon. De spoeling wordt per generatie dunner, natuurlijk. De echte ‘affe’ schilderijen zijn slecht vertegenwoordigd in de familie. En dat vind ik niet erg. Dat onaffe, de studies hebben hun charme.
Dion’s slaapkamer is ook mijn werkkamer nu. Dus heb ik dit uitzicht. Ik zet hem in mijn header. Want dit is mijn kantoor nu.
Kunstenaars, zijn het, de Voermannen. Mijn vader was revalidatiearts, en zelfs directeur van een kinderrevalidatiecentrum. Maar volgens mij was hij ook een kunstenaar. Iemand die de kunst verstond om door de handicap heen het kind te zien. Dat hij voor collega’s niet altijd makkelijk was, past ook in dat plaatje. Wel altijd diep verbonden met de ander. Maar misschien is dat mijn romantische beeld.
Mijn moeder zou zich veel zorgen hebben gemaakt om mijn stap. Mijn vader zou zacht gezegd hebben :”ik vind je dapper, lieve jongen.”
geworteld in het verleden, betekent een stevige stap kunnen zetten naar de toekomst http://t.co/mv7m5NU5qU
‘onaf” past ook bij een werkplek, altijd in bewegingen in verbinding met jezelf, je werk!
(2/2) heen het kind te zien.’ http://t.co/7nKCtO9jPD
@jjvoerman
Yes buurjongen, we lopen weer samen op. Hoe is het mogelijk. Dat filmpje van je handen.. zo jij en zo ook je vader.