Toen ik nog onzeker was

Toen ik nog onzeker was

was ik vooral onzeker over mijn onzekerheid.

Ik dacht dat zekerheid hoorde, want iedereen deed alsof.

Ik probeerde ook heel hard alsof te doen, maar ja dat heb je met doordenkers. Die hebben door dat ‘alsof’ natuurlijk helemaal niet zeker is. Doordenkers kunnen niet alsof. 

Pas veel later kreeg ik door dat zekerheid helemaal niet bestaat. Dat iedereen dus een beetje in de nieuwe kleren van de keizer loopt. En dat er een soort gentlemen’s agreement is om het daar niet over te hebben. Omdat die onzekeren dat dan ook door krijgen. En zonder onzekeren heb je niks aan je ‘alsof’.

De truuk is dus niet af te rekenen met je onzekerheid, maar te genieten van je onzekerheid. Ik kan dat. Af en toe, dan. Steeds meer toe dan af. 

Ik doe dat door te kiezen voor de enige zekerheid die er is. Ikzelf. Ik ben mijn constante. Ik heb een deal met mezelf. Ik sta altijd achter mij, of naast mij. Ik zit zelfs in mij.

Ik heb heel veel lol met mij. Dat scheelt ook. 

Ik kan het je aanraden.