de zeven zonden van de slechthorende

1. Jezelf de schuld geven

Of nog erger, jezelf vooraf al excuseren.

Oh, let op ! Vooraf uitleggen dat je weinig gaat verstaan, en hoe dat invloed heeft op een gesprek. Dat is niet excuseren, dat is uitleggen hoe het zit.

 

2. De ander de schuld geven

Omdat die stomme horenden na 3 keer zeggen dat je slecht hoort, het nog niet begrijpen. (Waar doet me dat aan denken?)

 

3. Invullen voor de ander

Tja, wij slechthorenden kunnen niet anders. Zonder invullen geen verstaan. Durven  we deze auto-pilot af en toe uit te zetten?

Net nog: Dochter legt een joekel van een gum of tafel: plokplok. Mijn hoofd schiet omhoog, zwaait speurend rond, want ik hoor “papa”.

 

4. Perfectionistisch zijn, alles onder controle willen hebben.

Tip: probeer vooral niet om niet perfectionistisch te zijn.  Dat maakt het erger.

zie ook hier voor de bijbehorende levensles

 

5. Te veel aan het woord zijn

Of kies een beroep waarmee je een excuus hebt. (Ik wil niet voor niets theater maken)

 

6. Onzeker zijn over jezelf 

Zie hier en hier  voor de levenslessen die daar bij horen

oja, ook nog deze en deze

 

7.  Jezelf verstoppen.

Belangrijkste eis voor hoortoestellen volgens de reclamemakers: je ziet ze niet.

Hier hoort mijn verhaal over de onzichtbaarheidsmantel te staan. Die onzichtbaarheidsmantel die zo vreselijk beroerd werkt, omdat je net op de momenten dat je het niet wil, zo zichtbaar bent. (Midden in een gesprek een batterijtje verwisselen bijvoorbeeld, liefst natuurlijk tijdens een sollicitatiegesprek)

Maar dat moet ik nog schrijven, in verhaalvorm. Dus die volgt nog.

 

 

Deze blogpost schreef ik op verzoek van mijn publiek op de netwerktborrel van 100% slechthorend.

Het is een hele summiere samenvatting van mijn verhaal. De rode draad die ik pas op de ochtend van de dag dat ik het zou vertellen vond. Gewoon, toen ik onder de douche stond.

Alle terzijdes (behalve de levenslessen die ik heb gebruikt) heb ik weggelaten.