Het is mijn missie om omstandigheden te scheppen waarin mensen écht gehoord en gezien worden.
Uitgeschreven precies een week geleden. En eigenlijk gaan al mijn berichten van de afgelopen week daar over . . . .
en misschien ook wel alle berichten daarvoor.
Het wordt helderder.
Wat ik NIET doe:
Ik ben niet degene die mensen helpt om zichzelf te zijn. Ik ben geen coach. Ik wil geen coach zijn. Er zijn genoeg anderen die dat heel goed doen.
Ik wil wel slechthorenden de weg wijzen. De eerste stap laten zien. Dat past ook mooi met het beroep dat ik nu uitoefen: loopbaanbegeleider voor doven en slechthorenden.
Ik heb inmiddels contact met andere slechthorende professionals om samen te werken. Daar zitten goede coaches tussen, voor de vervolgstappen. Dat wordt iets moois. Let maar op.
. . . ik wil geen coach zijn, ik wil spelen. . . .
Wat doe ik dan wel, behalve wijzen op die eerste stap?
Wat ik WEL doe:
Ik ga iets aan de omstandigheden doen. Ik ga de setting veranderen. In zeer brede zin.
Andere manieren van communiceren zoeken.
Overal waar mensen bij elkaar komen wil ik alternatieven aanreiken voor de communicatie.
Alternatieven die er voor zorgen dat:
- het schild dat mensen meenemen, bij de deur kan worden afgegeven;
- de interne criticus, je weet wel: die op je schouder zit en je akelige woordjes influistert, uitgedrukt wordt tussen de peuken in het zand in de asbak bij de deur;
- de vraag: “mag ik er wel zijn zoals ik ben?”, bij de eerste stap over de drempel, met een groot “JA!” beantwoord is;
- er zoveel wederzijds respect is dat de nietszeggende praatjes niet meer nodig zijn om de boel aan de gang te houden.
Weet ik hoe dat moet?
Ik heb een paar ideeën. Ik ga spelen, uitproberen verfijnen. Liefst met anderen samen. Dus als je zin hebt hoor ik dat graag.
Wat ik NOG MEER doe:
Waar het om gaat is een klimaat van respect. Respect is het respectabele woord voor liefde. (Omdat liefde voor sommige mensen te zweverig klinkt).
Wat ik nog meer doe is werken aan klimaatverandering:
Meer respect, meer liefde, meer openheid.
HOE?
Door een voorbeeld te geven. Door blijvend mezelf te zijn. Hier op dit blog.
Dingen zeggen die te vaak ongezegd blijven. Niet uit protest, maar uit mededogen.
Daar waar ik de neiging heb om dingen van mezelf te verstoppen, ze juist te laten zien. Ook met mededogen.
In de hoop dat er bij jou als lezer iets gaat resoneren.
Ik hoop dus op veel lezers.
Ik zou het fantastisch vinden als die sfeer van mededogen zich zou uitspreiden.
Dus lees mij, deel mij.
Dat is mijn call to action:
Lees mijn blog. Deel mijn blog met anderen. Zorg dat ik de toon kan zetten.
Want zonder valse bescheidenheid: Ik geloof dat mijn toon een mooie toon is.
Een juiste toon.
Naschrift:
Dit is nieuw voor me.
Zo stellig.
Toch klopt het.
Dit is wat ik kan.
Dit is wat ik wil.
En ik laat me er niet meer van af brengen.
En waarom zou je je er vanaf laten brengen..
Dit is wat jij wilt en kunt.
Idd jezelf zijn is eigenlijk het moeilijkste wat er is en vooral de weg erheen..
Ik heb ook alles van mij afgeschud en ben gewoon mezelf.
Mijn kwetsbare en hier ben ik- mijzelf en ik vind dat het goed is.
Niet zijn zoals anderen je willen zien en een geforceerd iemand zijn.
Wie ik ben moet goed genoeg zijn en als jij dat niet wilt zien dan ligt dat
aan jouw zelf en aan niemand anders.
ik wil mijn eigen weg maken en daar mijn eigen voetstappen zetten en achterlaten.
Ik ben op weg en die weg is om een hele goede hulpverlener te worden en die toevallig
een beperking heeft So what ??
En ga ik ten onder dan ga ik wel als mijzelf.
Ik probeer liever dan dat ik er niets meedoe en maar blijf zeggen ; Had ik maar.
Geweldig!
Super!
Doen 🙂
Misschien wil je er een blog over schrijven voor op http://joytimefactor.com ?
Of er daar misschien regelmatig ‘iets’ over schrijven? Ik draag graag bij aan zo’n mooi initiatief 🙂
*vergeet op knopje hieronder te drukken: dus alsnog*
Ha, n.a.v. deze blog vind je morgen een e-mail van mij aan je werk-mail-adres!
Ik ben heel benieuwd!
leuk heb al even kort geantwoord . . . . meer volgt
Zeker een mooie toon. Fijne stukken schrijf je.
dank, en dat van een blogstyler. . . vereerd.
Yeah!
🙂 *maakt elegante buiging*
Nou, ik ben nieuwsgierig en ik doe mee. Wat ik wel eens doe in grote groepen is op bierviltjes contactgegevens schrijven zodat gesprekken later via mail of Twitter kunnen worden voortgezet Toegegeven, visitekaartjes werken ook, maar bierviltjes vallen meer op. Lang blijven tot de groep is uitgedund tot de mensen die ik wil spreken lukt ook wel eens. Maar niet altijd omdat ik de laatste trein moet halen.
welkom aan boord
… en het kan nog mooier dan met bierviltjes.
wat dacht je van kunstkaarten als visitekaartje. En in plaats van iets over jezelf er op, een boodschap voor de ander, over hoe je hem/haar hebt ervaren? die boodschap staat er dan niet alleen in woorden op, maar ook in de vorm van het kunstwerk.
visitekaartje meets bookcrossing meets verzamelkaarten (Magic, Pokemon)
eehh.. leg ik nog wel een keer uit.
Die kunstkaarten zijn een idee. Maar ik laat het meestal bij het uitwisselen van contactgegevens. Behalve slechthorend ben ik ook nog eens gedwongen linkshandig. Ik ben allang blij dat ik zelf mijn eigen handschrift kan lezen.
Kleine aanvulling: vanwege dat handschrift leg ik zelf ook altijd contact na het uitwisselen van bierviltjes. Tenzij iemand me voor geweest is dan en mijn handschrift blijkbaar wel leesbaar was.
🙂 dat was ook het idee: de kunstkaart met contactgegevens (mail/twitter), en dan pas achteraf de woorden er bij. Als de indrukken ingedaald zijn verwoorden wat het contact met je heeft gedaan.
Ik ben daar ooit mee begonnen en pak het weer op.
zie hier: http://wp.me/p20jvx-R
mooi helder uitgedrukt
bij een volgend onzeker moment lees ik je stukje nog even terug
ja, ik wil wel leren mijn schild af te geven…uitzoeken hoe je dat het beste kan doen…
reaktieknopje vergeten…
heeft te maken met vertrouwen
en ik wil graag een manier zoeken om dat vertrouwen vooraf uit de delen, zoals je mensen een corsage op speldt.
*geeft bij deze jou een virtuele corsage van vertrouwen*
jou vertrouw ik, en je corsage draag ik met trots…