Echte levenlessen, thema’s komen terug. Op een dieper niveau.
(daar schreef ik hier ook al over, blogthema’s komen kennelijk ook terug)
Vandaag kwam deze weer langs:
Doe wat je denkt wat je kunt doen, niet wat je denkt wat je moet doen.
Dat was aan het begin van mijn carrière als trainer (begin 90’er jaren). Een opmerking van een ervaren co-trainer, mijn mentor in die tijd. Het maakte me los. Een wereld ging open.
En nu hoor ik die stem weer in mijn hoofd.
Hoe kwam dat, waarom was die nodig?
Nou, gewoon. Ik schreef gisteren wat ik allemaal van plan was. Vanmorgen las ik dat nog even na.
Goh.
Dat was nog al wat, zeg.
“dat moet je nu wel waar maken makker!” fluisterde een stemmetje.
En meteen kon ik aan de slag. Iemand vroeg advies.
“nu wel allemaal zinnige dingen gaan roepen”.
Gelukkig ontdekte ik dat dat de “doen-wat-je-denkt-dag-je-moet-doen” gedachte was.
En gelukkig dat ik in mijn stuk van gisteren het woord spelen heb gebruikt.
Ik hoef niks te bewijzen. Ik moet gewoon doen wat ik kan. Ik heb dus opgeschreven wat ik weet, wat ik denk en wat ik vermoed, en ook een beetje wat ik voel.
Heel erg benieuwd of de vraagsteller er wat aan heeft, dat wel.
Maar ook als dat niet zo is: Ik ben stappen aan het zetten. Dingen aan het ontdekken. Aan het spelen.
Dat is wat ik kan: niets meer, maar zeker ook niet minder.
En een nieuwe les:
Dit heeft het in ieder geval opgeleverd:
De angst en de doe-maar-normaal-dan-doe-je-gek-genoeg ligt vlak om de hoek.
De wens om alles weer volgens oude patronen te laten verlopen ligt vlak om de hoek.
Blijvende waakzaamheid is nodig.
Nog een keer: wat ben ik blij met dat woord spelen.
Zolang ik speel, blijf ik ontdekken.
Zolang ik speel heb ik vertrouwen.
Ik vertaal dus het waakzaam zijn in spelen.
Als ik speel blijf ik weg uit de angst. Als ik speel trek ik mensen weg uit de angst. Als ik speel schep ik omstandigheden waarin mensen écht gehoord en gezien worden.
Wow een heerlijke ontdekking.