Categorie: Uncategorized

De weetmuts

In een Bommel verhaal de Weetmuts krijgt Heer Bommel een muts waarmee hij heel veel feiten kan onthouden. Het wordt hem te veel, en hij gaat er onderdoor. Tom Poes gaat naar de dwerg Kweetal, die hem een “redenontleder” geeft. Als hij die loslaat op de muts krimpt hij direct.

Feiten zonder reden, vormen geen kennis.

Dus spaar mij alle apps die de internet databases ontsluiten. Elke gek die weet hoe hij een “query” los kan laten op een algemene database doet tegenwoordig goede zaken. Is het niet via twitter dan wel via SMS … naar … en je weet het.

Ik wil het niet weten , dank je. Mijn muts is vol genoeg.

een totaal nieuw concept

Ik heb een gouden idee.
Ik schrijf blogs. Kleine, korte stukjes.
Nu merk ik steeds vaker dat deze stukjes iets met elkaar te maken hebben. Ik plaats dus links, naar andere stukjes zodat de lezers die ook kunnen lezen.
Heen en weer klikkend kijgen ze een steeds completer beeld.
Maar nu heb ik een manier gevonden om de lezer nog beter te manipuleren.
Ik ga zelf de volgorde bepalen waarin de lezer mijn stukjes leest. Ik neem ze stap voor stap mee (let op nu komt het) in een lineair proces.
Van begin tot eind, bepaal ik wat de lezer leest. Geen links, geen uitstapjes. Richting en tempo door mij bepaald.
Om dat te realiseren ga ik al die stukjes die ik schrijf uitprinten. In de goede volgorde leggen, en dan een nietje er door, zodat de lezer niet kan rommelen met die volgorde.
Nog even nadenken over dat nietje. Misschien zijn er wel mooiere manieren om die papieren aan elkaar vast te lijmen. En dan een mooie voorkant. En dan als pakketje opsturen, in plaats van via het web.
Dit wordt een hele nieuwe leeservaring.
Nog mooier zou het zijn als mensen vooraf met eigen ogen konden zien wat ze bestellen. Aanraken, bladeren, echt iets in handen hebben. Je zou daar speciale winkels voor kunnen inrichten. Winkels met allemaal verschillende papieren verhalen. Om in rond te neuzen.
Dit zou wel een het concept van de eeuw kunnen worden.

een gesprek over geloof deel 3

hier staat deel 1 (het begin)

hier staat deel 2 (het antwoord)

Ik begon bijna andersom.

Mijn ouders waren remonstrants. Ze wilden ons nog wel iets van het geloof bijbrengen, maar meer dan een half jaar zondagschool is dat niet geweest. Zo vrijzinnig dat ze bang waren ons iets op te dringen.

In de jaren 70, en de (linkse) kringen waar ik op groeide was geloof “not done”. In het beste geval was je een “positivo”.

Ik ontdekte als kind dat ik niet helemaal paste in de wereld. In de puberteit ging dat schuren. Uiteindelijk gaf ik me gewonnen. Ik paste me zo goed aan dat ik mezelf vergat.

Ik zocht mezelf, maar deed dat stiekum, want na het “zoek je zelf” van Koot en Bie, had ik het gevoel dat ik mezelf daar ook belachelijk mee zou maken.

Een keer een Reiki cursus (al weet ik nog steeds niet of ik daar wel in geloof), een boek van Bhagwan, boeken over Bhoedisme, Tao, ik verslond ze.

Inmiddels was ik al zo hard tegen me zelf aan gelopen dat ik iets substantiëlers wilde dan boeken.

Maar ik wilde ook erg graag terug naar mijn wortels. Dus ik ging eens op zoek naar dat geloof van mijn ouders.

Ik ging naar een kerkdienst en voelde me meteen thuis. Mijn ouders waren inmiddels overleden, maar hier vond ik een stukje sfeer van vroeger. Lieve mensen, een mooie preek. En vooral geen hel en verdoemenis. Ik werd geaccepteerd zoals ik was, mét al mijn twijfels.

In een groep van mensen die ook weer opnieuw op zoek gingen naar geloof, scheef ik zelf mijn beleidenis. Wat betekenen God, de heilige geest en Jezus voor mij?

Ik heb het wat verheven geschreven, maar de kern is nog steeds waar.

Ik geloof dat in God alles is.
Er is niets buiten God.
In God is alles in liefde bijeen.
In God kunnen wij de verbondenheid met elkaar voelen.
In God voelen we de verbondenheid met alles wat we kunnen vermoeden, kunnen voelen, maar nooit helemaal zullen kennen.
In verbondenheid met God zijn wij heel.
God kan ons helen, en wij kunnen elkaar helen, in verbondenheid met God.

God is voortdurend met ons, maar wij ervaren hem pas als wij kunnen loslaten.
Als we het wiel van onze onrust stil kunnen leggen ontstaat er een vacuüm waarin Gods geest kan binnen waaien. Vanuit deze stilte ontstaat beweging. Een ander soort beweging, een beweging met bezieling.
Deze beweging is goed te herkennen:
Ook al is ze krachtig, zij gaat gepaard met een gevoel van vrede en rust.
De beweging is altijd naar mensen toe.
Deze beweging doet een vonk overwaaien en doet zo ook anderen in beweging komen.
En in alles is de glorie te zien.

Ik geloof dat Jezus heeft laten zien blijvend in contact met God te zijn, als waren zij één.
In God is alles bijeen.
Jesus heeft ook dit ook daadwerkelijk en voortdurend zo ervaren.
Vanuit dit geloof heeft Jezus uit de bron kunnen putten van alles wat we kunnen vermoeden, kunnen voelen, maar nooit helemaal kunnen weten.
Jezus heeft ons getoond dat wij ook gebruik kunnen maken van deze bron.
Hij is ons voorgegaan.

Geloof is de manier waarop ik er voor zorg dat ik mezelf niet meer verlies.

Ik hou nog steeds niet van zieltjes winnen, maar ik vind het jammer dat de kerk waar ik kom, dat mooie toevluchtsoord, steeds leger wordt. Jammer dat het geloof vaak zo zwart-wit gezien wordt.
Ik zou meer en vaker mensen  deze manier tegemoet willen treden. Dat is vooral hoe ik om wil gaan met mijn geloof in de wereld: zoeken naar verbondenheid.

.

Stop een dove in je meterkast

Wat doe je als een stop doorbrandt?

Je vervangt hem. Of als het een automatische schakelaar is zet je de knop om.

Maar eerst ga je kijken wat het probleem is, want anders brandt hij direct weer door.

Wat doen bedrijven als medewerkers ziek worden, uitvallen, niet meer goed functioneren?

Ze worden vervangen, of er wordt geprobeerd om de “knop om te zetten”.

Slechts zelden wordt er in de organisatie gekeken naar wat daar mis gaat.

Jammer want de medewerker die uitvalt is als een stop. Iets in zijn functioneren maakt hem kwetsbaarder voor wat er op de werkvloer gebeurt. Goed om daar aandacht aan te besteden. (De knop weer omzetten, het doorgebrande draadje weer herstellen).

Maar mis als werkgever het signaal niet. Kijk wat er in de organisatie, op de werkvloer beter kan.

Een dove of slechthorende is kwetsbaarder op het gebied van communicatie. Als er iets mis gaat, prima om daar aandacht aan te besteden. Soms kan iemand met gehoorverlies beter leren om gaan met zijn beperkingen. Assertiever worden, hulpmiddelen gebruiken.

Maar als die “knop” omgezet wordt, zonder dat er in de rest van de organisatie gekeken wordt naar de manier waarop gecommuniceerd wordt, heb je kans dat hij weer door brandt.

Aardlekschakelaar

Een aardlekschakelaar is gevoelig voor verkeerde spanning. Hij sluit direct af als dat gebeurt, en geeft daarmee een signaal af. Het geeft je de kans om te kijken wat nog beter kan.

Een assertieve slechthorende of dove is als een aardlekschakelaar.  Zij hebben geleerd om op een goede manier aandacht te vragen voor de communicatie. Ze voelen haarfijn aan waar het niet loopt. En geven dat op een zorgvuldige manier aan. De communicatie verbetert daardoor.

Wees zuinig op de je meterkast. Koester hem. Gebruik het voor je proces van continue verbetering.

 

geloof

Ik praat weinig over mijn geloof.

Dat heeft verschillende redenen:

  • ik wil anderen er niet mee lastig valllen, ik heb een hekel aan zendingsdrang en bekeren. Ieder zijn eigen manier van omgaan met het geloof graag, ook als dat niet geloven is.
  • mijn geloof is nog redelijk vers: 4 juli 2006 belijdenis gedaan
  • ik kom heel veel niet gelovigen tegen die mij er van willen overtuigen dat geloven geloven toch echt niet meer van deze tijd is (over zendingsdrang en bekeren gesproken)
  • als het echt belangrijk wordt, worden woorden ontoereikender

En toen kwam ik een tweet van @StevenGort tegen over een preek. Leuk, want ik proefde daarin een manier van omgaan met geloven die mij ligt: heel persoonlijk. @StevenGort is sowieso een bijzondere mengeling van openheid, recalcitrantie, urgentie, en verantwoordelijkheid.

Daarom nodigde ik hem via twitter uit om het eens over ons geloof te hebben. Er kwam direct een welkom ja op. Of ik een suggesties had over de vorm?

Dit is mijn  suggestie. We gebruiken beiden ons eigen blog voor een dialoog over ons geloof.

Beste Steven,

Wat me trof in een tweet van jou, is dat geloof niet makkelijk is.

Mijn kerk (de remonstrantse) is zeer vrijzinnig. Ik heb een eigen geloofsbelijdenis mogen schrijven.
Sommigen zeggen: te vrijzinnig. Een soort van keuze menu geloof. Je pikt er uit wat je bevalt of herinterpreteert net zo lang tot het je past.

Ja en Nee, wat mij betreft.

Bij het lezen van de bijbel, het beluisteren van een mooie bezinnende preek is het prettig als het een beetje schuurt, ongemakkelijk is. Dan gaat er namelijk iets bewegen, en kom je uit je comfortzone.

Toch staan er dingen die ik moeilijk weg kan slikken in de bijbel: Abraham, die zijn zoon offert (last minute rescue, maar toch). De slachtpartij na de dans rond het gouden kalf.

Dat zijn de dingen waar ik onzeker van wordt als mijn geloof wordt bekritiseerd. (wordt het dan ook op de proef gesteld?)

Hoe vrij mag een geloof zijn? Hoeveel interpretatie staan we toe?

De waarheid over Cruijff en Van Gaal

Ze houden van elkaar.

En ze hebben elkaar flink pijn gedaan.

Zo simpel is het.

Nee ik weet niks van voetbal, en ik volg niet wat er bij Ajax gebeurt. Ik was nieuwsgierig en las dus een samenvatting van het hele gedoe. Wat hebben die twee gedaan dat ze elkaar zo in de weg zitten?

Wat ik tegen kwam is een paar flinke steken naar elkaar toe.

Als zulke steken hard genoeg aan komen dat ze zo zeer doen, betekent het dat ze van iemand komen die je serieus neemt. Van iemand die belangrijk voor je is. Die correlatie is recht evenredig.

Zouden ze het zelf beseffen?

Zouden ze hun eigen pijn opzij kunnen zetten? En wat zou dat opleveren?

Disclaimer:

Ik weet niets van voetbal. Vraag me naar namen en ik geef je: Vilibor Vasovich, Theo Palplatz (of Lazeroms), Rinus Israëls. Vraag me naar broertjes in voetbal en ik zeg Schoenmaker. Vraag me naar een keeper en ik zeg Heinz Stuij, Eddy Treitel, en ik denk dat Piet Schrijvers bij FC Twente keept. en dat alleen omdat mijn broer vroeger de plaatjes spaarde.

doel en middel

Persoonlijke groei is:

Door krijgen dat je doel eigenlijk een middel is om een verderop gelegen doel te bereiken.

Je kunt geen kortere route kiezen die rechtstreeks naar dat verderop gelegen doel loopt.

Om de eenvoudige reden dat dat verderop gelegen doel nog niet bestaat.

Als je dacht dat dat kleinste Babushka poppetje er al die tijd al in zat heb je het mis. Elk poppetje verschijnt pas als je het grotere poppetje open maakt.

Er is geen kleinste poppetje. Er is geen ultiem doel.

Uiteindelijk blijkt het middel al die tijd het doel te zijn geweest. Maar dat weet je pas achteraf. Als je terug kijkt op je leven. Als je je doelen bereikt hebt.

Steeds als je je doel bereikt is het goed om te beseffen, dat het daar uiteindelijk niet om ging. Maar als je alles relativeert is niks meer belangrijk.

Maar wat heb je dan nog om voor te leven? Een doel natuurlijk!

Daarom moet je dit weer vergeten, en op zoek gaan naar je volgende doel.

 

Het is een kwestie van perspectief. Inzoomen en uitzoomen.
Als je te veel uit zoomt, te veel relativeert is uiteindelijk niets meer belangrijk. In die uitgezoomde modus kom je nergens meer toe. Daarom moet je weer inzoomen op je volgende doel. Dat bedoel ik met “vergeten dat dat doel een middel is)

Als je te veel inzoomt kun je je doel niet meer relativeren.

Earth and Fire – Song of the marching Children 1972

 

Mijn eerste kennismaking met popmuziek was AVRO’s TOP-POP met Ad Visser.

Ik kan me een beeld herinneren van een stel Franse schooljongens bij een waterput. Les Popy’s met “Non non rien changé”.  Ik was ongeveer 10 jaar. Mijn broer was drie jaar ouder en had een pick-up. We kochten nog geen elpees maar singeltjes. Peter kocht ze, maar voor mijn gevoel was dat “wij”. Ik was er altijd bij als ze voor het eerst op de draaitafel werden gelegd.

De eerste singles die ik herinner waren “Buddy Joe” van Golden Earing, en “Memories” van Earth and Fire.

Memories was mijn persoonlijk favoriet. Wat een prachtige galm had dat nummer. En die stem: een stoere meisjesstem, met toch een beetje kwetsbaarheid er in.

Memories past mooi in dit Blog. Het past ook goed bij de tijd van het jaar: vakantie afgelopen en met weemoed terugkijken op die vervlogen tijd.

If you have been away. . .

Wij gingen altijd drie weken kamperen in Frankrijk, en hoewel het heerlijk was om weer thuis te komen (wat is er nieuw in de top 40?),  had weemoed de overhand op de vreugde om weer eens iets te lezen en horen in je eigen taal. Weemoed naar een onbezorgde tijd. Een tijd waarin we alles samen deden, de avonden lang waren en de dagen in het teken stonden van spelen en ontdekken.

Weemoed in de aanloop van het weer naar school gaan. Het naar school gaan zelf viel altijd mee. Het “straks weer naar school moeten” was wat op me drukte in de laatste vakantiedagen.

Wegzwijmelen dus in de galm van memories. Gekweld kijken bij het zingen van

“Is it really worthwhile?”
Jammer dat ik het woord “worthwile” niet kende, en dus met geen mogelijkheid kon verstaan wat Jerney zong, zodat ik maar iets brabbelde wat er op leek. Minder stoer dan ik wilde.
Veel later, toen ik zelf een pick up had, kocht ik “Song of the marching children”. “Storm and Thunder” had dezelfde galm, en was zo mogelijk nog dramatischer van opbouw. Nu nog steeds mooi, trouwens.
P.S. Bij het terugzoeken van plaatgegevens (ik ben deze elpee kwijtgeraakt) lees ik dat die galm afkomstig is van de mellotron

David Sylvian – Brilliant Trees 1984

Ik ga een beetje lijken op de opa die ik ooit met zijn kleinkinderen in een openluchtmuseum tegenkwam. “Kijk zo zag een kapperszaak er vroeger uit, en met precies zo’n mes scheerde ik mezelf.” Mooi. Alleen ben ik nog een beetje te jong om die opa te zijn. En toch kan ik het niet laten.

Voor al die mensen die Prezi gebruiken omdat Powerpoint zo 2010 is: In mijn tijd had je echte diaprojectoren. En als je heel modern was had je er een met een carrousel in plaats van een slee. Een diawissel kon je horen: klik-klik-klok. Dia omhoog, doorschuiven en een nieuwe dia laten vallen: klik-klik-klok.

Brilliant trees biedt een paar flashbacks. Die zal ik op de ouderwetse manier langs laten komen: klik-klik-klok. Inclusief beeldmateriaal.

Maar eerst de muziek. David Sylvian was de zanger van Japan. Zijn solo werk kent die zelfde tegendraadse ritmes met vette jaren 80 bas. En natuurlijk dezelfde stem. Fluweel, om je helemaal door in te laten pakken. Die stem vind ik het mooist in “Forbidden Colours”, helaas niet op deze Elpee.

KLIK-KLIK-KLOK.

Forbidden Colours komt van de soundtrack van Merry Christmass MR. Lawrence. Met die prachtige scene waarin David Bowie Ryutchi Sakamoto kust. De film bleef steken in de camera, wat een onbedoeld dramatisch effect opleverde. Iets wat digitaal niet meer zou kunnen.

KLIK-KLIK-KLOK

Behalve popartiesten speelden er ook nog echte acteurs mee in die film. Tom Conti bijvoorbeeld, een acteur die ik jaren eerde leerde kennen in “Glittering Prizes” een Engelse serie over Cambridge studenten in de jaren 50. Heel erg Engels, je kent het wel: studenten in pak met sjaal.

KLIK-KLIK-KLOK

Pulling Punshes, het openingsnummer heeft die Japan-klank nog het meeste in zich. Op de ander nummers begeeft David zich meer en meer op de muzak tour. Misschien maak ik liefhebbers boos als ik er op deze manier over spreek, maar het nummer Nostalghia wordt wel erg zweverig.

KLIK-KLIK-KLOK

Wageningen had behalve een bioscoop ook een zogenaamde filmliga. Op dinsdagavonden kon je daar voor 2,5 gulden een film zien die in de grote zaal van de Junushof werd gespeeld. Hier werden de echte filmhuisfilms getoond. Nostalghia van Tarkovsky was daar een van. Kan ook zijn dat hij gewoon in het “Molenstraattheater” draaide, destijds de beste bioscoop van Nederland, die de alternatieve film niet schuwde. Zwart-wit-film met mooie maar somerber beelden. Ik kan me nog een scene herinneren van een stel bejaarde russen in een zembad, waarboven dampen hingen. In die nevelen is ook het nummer van David Sylvian gehuld.

KLIK-KLIK-KLOK

The ink in the well. Mooi. Die jaren 80 bas weggegooid. Ik kan me een klassieke akoestische bas herinneren. Ik hoop dat het klopt, ik kan het niet meer controleren. Zo’n bas waarvan je het trillen van de snaren tegen de fretten kunt horen. Die rafels steken mooi af bij het toch wat gladde van Sylvians stem.

KLIK-KLIK-KLOK

In “Red Guitar” viel het me deze tekst op:

I recognize no method of living that I know

I see only the basic materials that I may use

Ik herken het los willen schudden van levensvisies. Maar vroeg me altijd af of David niet de paradox zag: Op het moment dat je bewust zonder levensprincipes wil leven, schep je daarmee een levensprincipe.

KLIK-KLIK-KLOK

Terug naar het openluchtmuseum. Wist je dat elpees vroeger twee kanten hadden? Dat een draaitafel geen “shuffle” knop had? Dat je in de winkel een elpee kon beluisteren, maar dat je dan alleen de eerste twee, en heel misschien een stukje van het derde nummer had gehoord voordat je een keuze moest maken, omdat er een rij wachtenden in je nek stond te hijgen? en dat een elpee ook een lievelingskant en een minder vaak gedraaide kant kon hebben. Kant 2 van Brilliant Trees kan ik me nu minder goed voor de geest halen. Zou het te maken kunnen hebben dat ik nu met mijn CI, maar erg weinig herken van deze muziek?

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=CBupS5PMMsc&w=420&h=315]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=5MT0IqPJsvU&w=420&h=315]