Alles of …. alles

Er gebeurde iets dat ik niet had veracht.

(Ja, achteraf, kun je alles voorspellen.)

Er ging een deur open, na afloop van mijn eerste try out, en ik deed een bijzondere ontdekking.

Ga even met me mee, want ik weet precies wat ik bedoel, maar heb nog geen woorden gevonden.

Dit voorjaar. Na de beslissing om te stoppen met mijn werk was er de onzekerheid over hoe ik het vorm zou geven, mijn theater.

Deze zomer. Voelde ik na een week werken met Maarten Vonk als regisseur, de opluchting:  er staat iets. Solide. Ik kan ergens aan werken.

Nazomer. In de aanloop naar de eerste try out. Vertrouwen en angst wisselen elkaar af in een noodtempo. Ik kan niet verder kijken dan 22 september. En toch is een deel van mij daar mee bezig. Want dit moet goed. Dik moet knallen, als het niet alles is, wordt het niks.

Ik ben een alles-of-nikser.

Mijn hoofd maakt een plaatje hoe het moet worden. Het succes moet zich uitbreiden, ik moet minstens een bekende Nederlander worden, want anders krijg ik nooit genoeg volle zalen. Dan blijf ik een prutser in de marge. Dus als het niet perfect gaat, ben ik afgeschreven.

Alles of niks. Die spanning zat in mijn lijf.

Herfst. Tijd om los te laten.

Tijdens de generale repetitie op de 22e zelf, voelde ik de spanning nog. ‘Het wordt niks’, ging door mijn  hoofd.

En toen zat het publiek.    –  –  –  –    De zaallichten gingen uit.

Ik kwam op, kreeg applaus. Dat voelde goed, maar de kabouter riep: ‘Dat moet je nog wel gaan verdienen’

En daar sta ik in het begin nog mijn best te doen. Te zoeken naar wat dat best zou moeten zijn.

Maar langzaam raakte ik dat kwijt. En de lol kwam er voor in de plaats.

Ik voelde ruimte. Ik kon zelfs van een afstandje naar mezelf kijken. Ik kon beslissen hoe ik de volgende scene wilde doen, in plaats van te zoeken naar hoe ik hem zou moeten doen.

Ik kreeg het gevoel dat ik het in het hier en nu vertelde, in plaats van het oplepelen van een uit het hoofd geleerde tekst.

Niet altijd, niet overal.

Maar wel genoeg.

Genoeg om tevreden te zijn na afloop.

Niet euforisch blij. Nee, mooier: diep tevreden.

En een rust.

Omdat het niets verdween, verdween ook de noodzaak van het alles.

Het hoeft niet meer alles te zijn. Het mag zijn, wat het al-is.

Niet dat ik geen ambitie heb om het nog beter te maken. En nog steeds wil ik een heel groot publiek en overal in Nederland kunnen spelen.

Maar het hoeft niet per se precies dat te zijn.

Hoe leg ik dat verschil uit?

Het verschil is het gevoel in mijn buik.

Ik weet wat ik waard ben. En ik weet dat ik ergens uit kom waar ik dat kan laten zien.

Hoe dat er precies uit gaat zien kan ik loslaten.

Ik ben nu een al-is-en-alles’er.

Niks bestaat niet.

Alles is goed.

 

 

10 thoughts on “Alles of …. alles”

  1. Omdat ik bij de repetitie was zag ik exact dat verschil, je alertheid bleef maar het publiek zorgde dat je de ruimte kon nemen en ook nam en hier en daar speelde en lol maakte, heel mooi om te zien!

  2. “Ging even met je mee” Alles of niks dus. Maar je “niks” verdween en toen ook het alles. Gelukkig maar. Beter kan altijd nog. Je bent op weg. Afwachten waar je uitkomt. Ik volg je graag.

  3. Een ontzettend mooi beschreven gevoel, ik voelde me ook echt even meegenomen. Ik vond het écht heel erg jammer dat ik niet naar Utrecht kon komen om erbij te zijn, maar misschien kom je binnenkort nog wel iets dichterbij, ik wacht af.

  4. Nu begrijp ik het! Gisteren reageerde ik op je blog met de volgende zin “In het begin was het even inkomen, maar daarna werden we meegezogen door het verhaal, hingen we aan je lippen.”
    Ik zei dit vanuit mij, vanuit het publiek, maar realiseer me nu dat dat de spiegel was die je voorhield (om even bij de voorstelling te blijven). Toen je eenmaal die omslag kon maken en kon genieten en lol maken, in het hier en nu was, toen hingen wij aan je lippen.
    Mooi!

  5. Is het de omslag van het willen bewijzen (omdat je nog niet zeker weet of je het kunt) naar het ervan kunnen genieten (omdat je weet wat je kunt)? Het eerste is geforceerd en het tweede is los. Bij het tweede durf je op je gevoel te spelen/improviseren met de talenten waarvan je durft te erkennen dat je ze hebt. Daardoor krijgt elke voorstelling andere invulling en is iedere keer weer opnieuw uniek.

Laat een reactie achter op Jacob Jan Voerman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.