Afkicken

O wat was ik blij met mijn smartphone 2 jaar geleden. Android. Wat kon je daar veel mee. Als klein jongetje eindeloos gespeeld met apps.

De onzinnige:

• Ik kon mijn laptop op afstand bedienen, nutteloos maar gaaf!
• Ik kon mijn kilometers en tankbeurten bijhouden, en grafiekjes en statistieken er op los laten, maar waarom zou ik dat willen weten?
• Ik kon alle info over Griekse Mythologie opzoeken in een app, maar het boek dat ik  over de oude Grieken las, was leuker. (Waarom op een app trouwens? Omdat iemand naast me in de trein opeens alles wil weten over Eurydice? En ik dan kan uitleggen dat dat geen mythologie is maar een verhaal uit Metamorphosen van Ovidius?)
• Ik kon alles in alles omrekenen, maar niemand vroeg me er naar
• Er ging een alarmsignaal af als er een bui zou komen

En hele zinnige:

• Mijn mail altijd bereikbaar
• Ik kon hem gebruiken als Tom-Tom
• Ik kon mijn blog mobiel bereiken
• Ik kon altijd bij mijn agenda
• Ik kon met (hoe heet ie nou: dat olifantje) alles noteren en bijhouden

En nu heb ik het internet er af gehaald. Afkicken van alles wat kan, maar wat niet echt nodig is.  Ik werd vooral gestressed door mijn mail. Ik controleerde zelfs in de auto mijn mail. Vaak een vraag waar ik dan onmiddelijk antwoord op wilde geven. Auto aan de kant en terugmailen. Of één hand aan het stuur en terugmailen. En toe merkte ik de gevaren van verslaving. Dus weg die zooi!

Terug naar de zegen van het niet bereikbaar zijn en het vervelen.

Ik heb een papieren agenda, en een notitieboekje. Die doen het ook als de accu leeg is. Mijn hoofd zit niet meer vol met zinloze weetjes. Ik wordt thuis verrast met reacties op mijn blog die ik niet al lang gelezen heb.

In het begin werd ik nog onrustig van het niet kunnen checken van mijn mail. Maar ook dat is veranderd. Ik stond laatst buiten te wachten op iemand en werd verrast door een bui. Ik schuilde onder een boom, alleen met mij gedachten. Geen mail om te checken, niet controleren wanneer die bui weg is. Ik werd er rustig van. Mijmeren over het nut van schuilen onder een boom als de regen er toch doorheen druppelt, en dat je dan veel te laat door hebt dat die bui al over is omdat de boom nog een tijd na blijft druppen. En of daar een blog over te schijven valt.

En nu vakantie. Nog meer afkicken als dat lukt. Ik zou gaan kamperen, helemaal off line. dat gaat niet door. Nu klussen en dagtochtjes, lezen (van papier!). Dus zo veel mogelijk internet uit. Laptop alleen open om te schrijven. Mijn verhaal over de toren. Ik heb al wat vooruitgeschreven. Dus een week lang een verhaal in plaats van iederedagbloggen.

De toren begint hier.

Morgen komt het tweede deel. Ik ben dan zelf een stoep aan het leggen. Helemaal los van internet. Met mijn lijf bezig. Niet met mijn hoofd.

over de foto: dit is wat mijn laptop ziet als ik op de bank mijn stukjes typ (en met mijn hoofd wegduik). Schilderijen van mijn grootvader.