Ik schreef gisteren dat ik geen idee had hoe ik dat deed, accepteren.
Maar ik weet het wel. Denk ik.
Tenminste, ik weet iets…
Dat leerde ik toen ik Tinnitus kreeg. Oorsuizen.
Dat is iets dat móet je wel accepteren, want anders wordt je gek.
Accepteren in laagjes.
Het werkt als je, net als ik, in laagjes denkt. Je vindt iets stom, en dan vind je jezelf stom dat je iets stom vindt. En dát vind je dan ook nog weer stom.
Die laagjes. Ken je die?
Dat is fijn, want het werkt ook andersom.
Die binnenste kern zit stevig verpakt. Daar kun je niet zo maar bij.
Je moet dus helemaal van buitenaf beginnen.
Als je iets niet kunt accepteren, dan kun je misschien het feit dat je niet kunt accepteren, accepteren. En als dat niet lukt, kun je dat accepteren. Probeer het maar.
Werkt altijd. Want dat stuk dat het allemaal niet kan accepteren wordt een beetje moe van dat gedoe. Net zo als een ouder moe wordt van de waarom-vragen van zijn/haar kind.
En dan heb je een opening.
Het lipje van het dekseltje waar je alsmaar je nagels niet onder kreeg is los!
Nu gaat de rest een stuk makkelijker.
Zo ging het bij die tinnitus ook. Toen ik accepteerde dat ik baalde dat ik er van baalde, werd het balen minder erg. En toen pas kon ik aan die stomme piep en brom wennen.
Geniaal blogje in zijn eenvoud.
Ben er inmiddels ook achter dat het zo werkt, maar heb het nog nooit zo simpel beschreven gezien. De echte eerste stap.
En….. als je dit een stom blog vindt – want het is allemaal niet zo gemakkelijk -, dan begin je gewoon daar mee 😉
🙂
Mooi blog, JJ. Heel herkenbaar. Mag ik toch iets opmerken? Bij mij gaat accepteren altijd over het weer in balans komen als ik in onbalans ben geraakt. Eerst dacht ik dat dat alleen over niet-leuke dingen ging, maar ik weet en voel nu dat dat net zo goed over leuke dingen gaat. Ik heb er lang over gedaan om te accepteren dat ik ook gewoon leuke dingen kan (en eigenlijk moet…) aannemen. Maar dat terzijde…
Dat laagjes afpellen is heel herkenbaar. Dat proces beschrijf je mooi. Toch een schaduw: ik weet niet wat jouw ervaring is, maar die van mij is dat het accepteren van sommige dingen heel veel tijd en heel veel energie vraagt. Sommige dingen jaren en jaren en jaren. Accepteren dat het leven niet eerlijk is, daar gaat het grosso modo steeds over. In laagjes. O zo tijdrovend en energieslurpend. Vind ik.
Mooie aanvulling, dank ! Accepteren dat je mag genieten .. zo nodig!
Dat het soms lang duurt, ja. Klopt. Afgelopen week, waarop het opeens vanzelf leek te gaan, is denk ik het resultaat van de afgelopen 25 jaar. (Dat is de tijd dat ik in of meer bewust met dit soort dingen bezig ben. Daarvoor had ik geen flauw idee over wat me beroerde)