En dan heb je zomaar een stap gezet waarvan je niet wist dat die zou komen.
Een nieuwe laag aangeboord in een overbekende uitdaging.
Acceptatie.
Je weet wel dat begrip dat zo lastig blijft.
En nu opeens . . .
. . . iets dat lukt zonder dat ik het probeer.
Ik had de afgelopen week een “Alles is welkom!” gevoel.
Niet als opdracht aan mezelf vooraf, maar als constatering, ergens op het eind van die week.
Alles is welkom. Niet omdat het moet, maar omdat het zo voelt.
Het valt natuurlijk pas op bij spannende dingen. En die waren er deze week. En ze waren goed. Precies zoals ze waren.
Een beslissing maken, waarbij je weet dat een kind teleurgesteld is. En dat oké vinden.
Bij een sollicitatietraining die ik gaf voor ‘Wijchen Werkt’ een bloesje verkeerd-om dragen. Dat hardop bemerken en ter plekke even omdraaien, ook al zien ze dan mijn buikje. (Nee niet bloot, maar wel zichtbaarder dan met los bloesje er over)
Een spannend moment op een overleg op school. Niet alleen weten dat het op een goede school niet allemaal altijd koek en ei is. Maar ook echt voelen dat die dingen er bij horen.
Aan het eind van de dag (genoeg lawaai gehad) geïrriteerd raken door leerlingen bij het opruimen, en ook die irritatie goed vinden.
En dat niet allemaal achteraf, na een lekker omdenkertje.
Nee, in het moment zelf!
Dat is me nog nooit overkomen.
Het voelt geweldig, moet ik zeggen.
Ik wou dat ik wist hoe ik het deed, dan zou ik het je vertellen.
Ik denk dat het iets te maken heeft met ‘geen moeite voor doen’.
Maar dat is het halve verhaal, vermoed ik. Want als ik niet al die tijd hier voor bewust bezig geweest was met dit proces, was het denk ik niet aan komen waaien.
Ik las ooit dat het proces van ontdekkers altijd hetzelfde was:
Eerst eindeloos tot en met superfrustratie bezig zijn met iets. Dan loslaten, en dan pas komt het opeens. Schijnbaar vanzelf.
Zoiets, denk ik.