10 dingen die ik heb leren zeggen sinds ik slechthorend ben

1. Dat laatste heb ik niet goed gehoord, wil je dat nog een keer zeggen?

2. Even dit afmaken, dan kan ik naar je luisteren.

3. Ik ben niet goed in het verstaan van namen, zou je het op willen schrijven?

4. Ik heb het weer niet verstaan, misschien helpt het als je het in andere woorden zegt.

5. Zou je met mij naar een andere plek willen gaan waar ik je beter kan verstaan?

6. Zullen we ruilen van plek? Dan kan ik je beter zien.

7. Kun je even wachten tot de grasmaaier/straaljager/…  voorbij is?

8. Ik kan je nu/hier niet verstaan, als het belangrijk is, kun je er dan nog een keer op terugkomen?

9. Vind je het goed als ik het gesprek afbreek? Ik kan me niet goed genoeg meer concentreren om je goed te volgen.

10. Ik vind het heel erg om te zeggen, maar ik heb het hele laatste stuk van je verhaal gemist.

12 thoughts on “10 dingen die ik heb leren zeggen sinds ik slechthorend ben”

      1. Ja, dat ben ik het helemaal met je eens! Hoewel ik wel altijd (tenzij ik dood moe/boos/chagrijnig/geïrriteerd ben, geen zin heb) mijn uiterste best doe om te luisteren en te snappen wat er gezegd is.

        Waar ik altijd tegenaan loop is, dat ik ‘normaal’ praat zeg maar. Daardoor vergeten horende mensen snel dat ik slechthorend ben.

  1. Gisteren deed ik een interview met 3 kinderen. Er liepen mensen achter mij, rondom mij, ze kletterden, kletsten en rinkelden met kopjes, lepeltjes. Er waren geluiden in de gang, deur open, deur dicht. Van al deze dingen aldoor wat gezegd, het hielp niet. Na een kwartier heb ik het interview afgebroken. Dat was pijnlijk. Dat is dus écht míjn grens!

  2. Dat zijn mooie variaties. Ik kom zelf niet echt verder als “sorry, ik heb je niet goed verstaan” en “ik kom even aan andere kant staan want dit is mijn slechte oor”.

    Dank je wel!!

  3. Wat goed dat je dat zo aangeeft. Heeft het lang geduurd voordat je dat zo kon en assertief genoeg was om het op deze manier te verwoorden? Ik heb dan een heel andere handicap, maar ik vind het nog steeds lastig om in gezelschap te vragen of mijn gesprekspartner even ergens met me wil gaan zitten in plaats van te blijven staan aan zo’n statafel. Langzamerhand wordt het gelukkig wel beter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.