#WOT – Uitdagen

Uitdagen of je laten uitdagen. Dat is een vraag.

Net zoals beauty in the eye of the beholder is, lukt uitdagen alleen als de ontvanger zich ook uitgedaagd voelt.

Mijn ontvanger stond deze week op scherp, denk ik.

Ik voelde me twee keer uitgedaagd.

De eerste keer door een opdrachtgever, ik tweette er al over.

Het lastige van mijn werk (loopbaanbegeleider) is dat de opdrachtgever geen klant is maar budget- en regelbewaker. En soms bewaken zij de grenzen op een rigide manier. Misschien moet dat ook wel zo.

Deze keer werd ik door die rigide manier van “het aan de regels houden”, geraakt in mijn achilleshiel.

Een oude pijn uit mijn jeugd zijn de “jij weet niet hoe het hoort!” mensen.

Van zeer onbevangen en open kind, dat zich van niemand iets aan trok, ben ik in mijn puberteit uiteindelijk gezwicht en meestermanipulator (lees tevredenstemmer) geworden.

Vanaf mijn 33e ben ik de lagen weer aan het afpellen, en steeds meer mezelf aan het worden. Terug naar dat onbevangen kind. Maar er blijft naturlijk altijd wel iets zitten.

Ik werd er deze week vol door geraakt. In plaats van wegkruipen had ik nu alleeen de neiging om terug te slaan. Tien mailtjes probeerde ik uit. Allemaal weggegooid, want het fenijn bleef leesbaar, tussen de regels door. Daarom heb ik het hele zaakje overgedragen aan mijn manager. Die heb ik alles uitgelegd. Zij mag nu even het contact met die opdrachtgever overnemen.

De tweede uitdaging was door een c-assistent , die zeer badinerend :”Wat gaan we morgen doen?” vroeg. Die uitdaging had ik graag gepareerd, maar ik stond te perplex.

Dus nu achteraf, heel laf alsnog via mijn blog.

Leren die studenten medicijnen niet hoe ze met patienten omgaan? Een van de eerste lssen zou dan toch moeten zijn dat het gebruik van het woord “we” gemeden moet worden? Of is dit een onderdeel van een PVV-aanpak om weer een beetje afstand te creeeren tussen patient en arts? Zoals ook scholieren geen voornamen meer mogen gebruiken om leraren aan te spreken?

Bedenk nu dat het beter is me uitgedaagd te voelen, dan op mijn plaats gezet.