Ik heb vannacht wakker gelegen.
Door gepieker.
Dat gebeurt me niet vaak.
Mijn theater blijft steeds opschuiven, en het geld raakt op, dus ik raak langzamerhand in de problemen. We moeten thuis weer erg knijpen met het budget, en dat maakt de boel er niet vrolijker op.
Maar ook het ‘niet kunnen doorpakken’ vreet aan me. Ik heb het gevoel dat ik heel veel moet doen, maar ik kan geen praktische dingen bedenken die ik nu kan doen. Ik heb een datum nodig, pas dan kan ik voluit weer aan de marketing. Nu kan ik niks doen, behalve schrijven en oefenen. En dat voelt te leeg.
(Merk je hoe ik me hier afhankelijk maak van iets buiten mezelf? Als ik maar een datum heb, komt alles goed? Zo gaat dat dus.)
Geld en een mengsel van onmacht en schuldgevoel. Twee kleine dingen die zich als een worm door mijn hersens kunnen vreten.
Vannacht bedacht ik hoe makkelijk het is om af te glijden.
Als ik geen gezin had, had ik zo maar kunnen bedenken dat ik de handdoek in de ring zou kunnen gooien, omdat het toch allemaal niet lukt.
Had ik me in mijn bed weer om kunnen draaien en de dag verslapen.
Internet had ik dan een tijd links laten liggen uit schaamte. En hoe langer ik daar zou wegblijven, hoe minder ik zou durven terugkomen.
Ik zou mezelf heel erg zielig gaan vinden. Ik zou het weer een bewijs gevonden hebben voor de gedachte dat ik overal misluk. En dat bewijs zou zichzelf makkelijk in stand houden.
Ik zou mezelf hoe langer hoe nuttelozer voelen. En daardoor steeds minder contact met anderen zoeken. Omdat ik mij in contacten met anderen nóg nietiger zou voelen.
Ik zou daarom lotgenoten gaan uitzoeken, omdat ik me dan niet zo klein zou voelen. En ongewild zouden we toch erg dicht in de buurt komen van het klagen over een wereld die niet eerlijk is.
Ik zou uiteindelijk opgetrommeld worden door het UWV, of de gemeente. En ik zou boos zijn dat ze me niet snappen, en me verzetten. Daardoor zouden zij nog harder aan me gaan trekken.
En ik zou me gaan gedragen als een dood paard.
Ik schrok er van hoe makkelijk het is om in zo’n neerwaartse spiraal terecht te komen.
Het enige dat je er voor hoeft te doen is beslissen dat je het niet waard bent.
Goed.
Ik heb werk te doen.
Want afglijden ga ik nooit meer doen.
Ik ben meer waard, veel meer.
Ik heb hele mooie verhalen te vertellen.
De wereld zit er misschien niet op te wachten, maar de wereld heeft ze wel heel erg nodig.
Oja, kom kijken naar mijn theater.
Niet omdat ik anders zielig ben, maar omdat het goed is ,en omdat het een mooi en eerlijk verhaal vertelt.
Herken heel erg wat je schrijft. 6 jaar geleden in dezelfde situatie, maar gek genoeg kwam er een oplossing op het moment dat het water me aan de lippen stond. Ik heb enorm leren vertrouwen daardoor dat er altijd wel een uitweg komt. Ik hield m’n opties open en toen kwam het gouden dienblad met de oplossing.
Go go go !! Blijf er in geloven en vertrouwen.
Warme groetjes,
Marion
Mooie inzichten en ik voel hier ook een diepe verandering in jezelf! Vertrouwen en hulp vragen. Doe maar 🙂
Dierbare Jacob Jan! Alles echt alles wat je schrijft herken ik tot diep in mijn botten… Maar ik zou zeggen: KIJK NAAR MIJ! Dwarsdoor alles heen lukt het, groeien we samen en oh wonder, elke keer gaat er dan hier, dan daar ineens weer een deur open. Keihard blijven doorgaan.
En WEL blijven slapen. Niet slapen = sluipmoordenaar.
Ga ervoor
Boudewijn zegt het mooi “keihard blijven doorgaan”. Blijf vertrouwen en dan ineens… toch weer licht.
Jij bént heel veel waard, jij hebt zeker mooie verhalen te vertellen en vertellen zal je. Mislukken is geen optie gewoon omdat je simpelweg niet kan mislukken in het jezelf zijn, jezelf uitdragen en je verhalen uitdragen (of andersom, je verhalen uitdragen en daarmee jezelf uitdragen en bovenal jezelf zijn, dat is maar net hoe je het wilt bekijken).
En dan nog iets: if one door closes another door opens, het komt wel goed. Vaak komt de oplossing op een onverwacht moment op een onverwachte manier. Zet door, schrijf en hou vast aan jezelf…
Gun het je zo, Jacob Jan, omdat het verhaal inderdaad mooi en eerlijk is. Maar soms komt het simpelweg niet goed. Tenminste, ‘niet goed’, gezien vanuit het leven wat je op dat moment hebt.
Ik heb ruim een jaar geleden een vaste baan van bijna 15 jaar opgezegd en wilde een kleine ‘social enterprise’ opbouwen. Sinds kort weet ik dat ik hoog sensitief ben. Geen wonder dat ik volledig kopje onder onder ging in een stormvloed van prikkels. Veel van geleerd? Ja. Ben nu een tevreden ‘social freelancer’. 😉 Maar ik had 2013 toch echt liever overgeslagen.
Soms word ik zo moe van al die positieve psychologie en het Amerikaanse idee dat je je dromen kunt realiseren als je het maar écht wilt. Soms wil je iets écht, maar kan het écht niet. Door allerlei omstandigheden en/of karaktereigenschappen die niet net zo makkelijk te veranderen zijn als je kleren.
Je geeft in ieder geval alles wat je in je hebt, JJ en meer kun je niet doen. Wat dat betreft ben je sowieso geslaagd. Wat de ‘feitelijke uitkomst’ ook zal zijn. Wens je succes. Echt. Karrenvrachten van dat spul. 🙂