1996
Mijn ouders overleden, en ik deed een cabaretcursus.
Ik schreef dit lied , op de melodie van ne me quite pas.
En daarmee leerde ik wat kunst betekende.
Want ik had er eerst een stukje in over het feit dat mijn ouders zo kort na elkaar waren overleden.
Dat moet er uit, zei de cursusleidster. Dat is té persoonlijk.
Ik vond hoe persoonlijker hoe beter. Ik wilde juist geen afstand.
Maar daarmee maak je het voor anderen minder makkelijk invoelbaar. Je wil appelleren aan wat er bij anderen leeft, maar zo maak je het tot een privé rouwdienst.
Niet letterlijk haar woorden, maar wel de boodschap.
En ik snapte hem.
Dat is dan ook het verschil tussen mijn blog en mijn theater.
Mijn blog is direct, persoonlijk, komt soms heel dichtbij mezelf, is bijna therapie. (En toch zit zelfs daar een grens, natuurlijk).
Maar in mijn theater is de grens duidelijker. Nog steeds is alles dicht bij mezelf. Nog steeds pak ik dingen zo uit het leven gegrepen. Maar de vorm is meer stilistisch.
Wat ik wil zeggen verpak ik.
Dat is fijn, want dan heb jij straks tenminste iets om uit te pakken, als je komt kijken. En om het van jezelf te maken.
Want het lijkt me heel erg saai als mijn bedoelingen één op één af te lezen zijn uit mijn verhaal.
Liever wil ik dat het na suddert.
Dat is waarom ik liever theater maak, dan dat ik een training geef, of coach (mijn oude vak).
Omdat ik me niet wil bemoeien met wat jij er van maakt.
En ergens vermoed ik dat kunst dieper raakt, en langer doorwerkt. Omdat jíj er meer voor moet doen. Maar dat is vast alleen maar een mooi verhaal dat ik aan mezelf vertel.
Zo is het en ik ben er van overtuigd dat het bij mij nog lang na zal sudderen.
En wat een prachtig gedicht na het overlijden van Ubbo en Jennie. Echt prachtig.
Heel mooi. Al verpak ik maar al te graag op mijn blog, maar schrijf de laatste tijd wat persoonlijker in een poging nog meer uit mijn blog te halen… Word wel heel nieuwsgierig naar je theater.