Ik heb met rode wangen het verhaal van Kitty Killian en de reactie van Laura Babeliowsky gelezen.
Eerste stuk van Kitty met reacties
Tweede stuk van Kitty met reacties.
Ik ga niets zeggen over Kitty en Laura.
Dat kan ik niet.
Ik kan alleen over mezelf praten.
Ik krijg de kriebels van mensen die heel stellig van alles beweren.
Dat zijn mijn kriebels.
Mijn eerste kennismaking met Kitty bezorgde mij wat kriebels. Want ze vond wel wat van bloggen. En dat smeet ze stellig in de groep (#blogpraat).
Mijn eerste neiging was om daar flink relativerend tegen in te gaan.
Maar ik dacht “laat ik dat nou eens niet doen. laat ik eens kijken wat ik van haar kan leren.”
En Kitty blijkt natuurlijk een hartstikke leuk mens.
En ik heb geleerd.
Om wat stelliger te durven zijn bijvoorbeeld.
Weg met al die slagen om de arm.
(al neem ik hier even een slag om de arm, want ik wil soms juist wel een slag om de arm kunnen blijven nemen)
En dan.
Dan een blogpost waarin Kitty zelf relativeert.
En vervolgens door iemand heel stellig wordt ‘aangepakt’. Waarop Kitty een hele mooie tweede post schrijft.
Wow!
Want ook Kitty pakt de handschoen op.
Durft naar zichzelf te kijken.
Durft te leren.
En ook Kitty houdt een slag om de arm.
Onthoud het nog even: Ik schrijf hier niet over Kitty. Niet over Laura. Ik schrijf over mezelf. Dit zijn mijn interpretaties.
goed verder . . .
Laura reageert terug dat die slagen om de arm de laatste stuiptrekkingen zijn van een identiteitscrisis.
Zou die Laura ook gewoon een leuk mens zijn, van wie je kunt leren?
Vast!
Maar ze is wel heel stellig.
Stelliger dan stellig.
En wat moet ik nou met die slag om mijn arm?
Iets anders.
Ik maak levenslessen. vlogs.
Ik heb daar erg veel lol in.
Want ik mag daarin lekker stellig zijn.
Met een knipoog, dat wel.
Die knipoog is denk ik mijn slag om de arm.
Nu net een les opgenomen over onzekerheid.
Goh, die is gewoon rechtstreeks voor mij bedoeld, lijkt het wel. Hoezo knipoog?
Want mijn lekkere onzekere, vrijblijvende geflierefluit heeft mij financieel totaal aan de grond gebracht.
En ik heb even geproefd hoe dat anders kan. Ik heb drie weken als god geleefd in Frankrijk. We hebben dingen gedaan die we helemaal niet konden betalen. En het voelde heerlijk.
Nu zitten we dus een tijd op zeer zwart zaad. (reservepotje weer plunderen om de maand door te komen)
Maar dat gevoel van Frankrijk, dat je kan doen waar je zin in hebt, dat wil ik terug!
Dus dat gepraat over miljoenen.
Dat triggert mij.
Moet ik die slag om de arm niet gewoon weg gooien?
Moet ik mijn eigen levenslessen wat serieuzer nemen?
Vanwaar al die vraagtekens?
waarom ik straatarm ben http://t.co/Kk58iYR0 c.c @KittyKilian @laurababel
Ha JJ, was de hele dag op pad dus lees dit nu op mijn mobieltje. Ja, wat zal ik zeggen?
Dit dan: dat gepraat over miljoenen is bedoeld om je te triggeren.
Trap er niet in.
RT @jjvoerman: waarom ik straatarm ben http://t.co/Kk58iYR0 c.c @KittyKilian @laurababel
Kitty, Jacob Jan, zo genoten van deze post, en die van Kitty, reactie gedicht…kom er elders nog op terug.
Mijn eerste reactie toen ik deze post begon te lezen was dat ik ook volstrekt allergisch ben op rotsvaste stelligheid waarmee mensen soms dingen beweren. Als ik het verhaal anonimiseer zou ik er zo een blogpost over kunnen schrijven (bedankt voor de inspiratie).
Gek genoeg bedacht ik mij vervolgens dat ik ook de neiging heb enorm stellig te zijn en daarbij hele felle discussies niet schuw. Discussies waarbij ik mijn gelijk te vuur en te zwaard verdedig. Is dat dan anders?
Conclusie: Ik kan niet tegen stelligheid waarbij mensen zo de hakken in het zand zetten dat ze niet meer openstaan voor de discussie. “Mijn waarheid is de waarheid en de enige waarheid.” Dat idee. Als je bereid blijft je eigen mening bij te stellen op basis van overtuigende argumenten van de ander is er niets op tegen in eerste instantie lang aan je eigen stellingname vast te houden.
Ben ik nog een beetje te volgen?
ja, en ik kan er hele blogposts over schrijven.
F. Cuvelier heeft daar prachtige boeken over geschreven, over communiceren.
in zijn communicatiecirkel is “open staan” , binnen laten komen een van de stappen. Ik denk dat veel mensen die over slaan. Dat weet ik omdat ik zelf geneigd ben dat te deon. ik voel het verschil op de momenten dat ik dat niet doe, en dan gaat het stromen.
zie mijn “uittreksel” hier
http://earopeners.nl/cirkel-van-bejegening-open-staan/
dus zet ik vaker mijn allergie opzij, en dan vallen veel van die stellige mensen erg mee.
soms zijn die stellige mensen ook een mooie spiegel.