waarom ik je niet wil horen

Ik ga een workshop geven.

Wat durf jij van jezelf te laten zien?

Deel van die workshop is dat ik mijn CI’s uit doe. Dan hoor ik niks meer en kan ik niet afgeleid worden door wat er gezegd wordt. Zo ben ik me bewuster van de dingen die ik anders ook allemaal voel, maar negeer, omdat ik me vastgrijp aan het verhaal dat verteld wordt.

Ik heb al geoefend. Dit weekend, kijken op terrasjes. Geluid uit. En voelen.

Natuurlijk laat ik me leiden door kleding en zo, en door mijn eigen vooroordelen. Maar lichaamstaal zegt toch ook iets. Ik heb geprobeerd om eerlijk te zijn bij wat ik voel. Wat er binnen komt.

Ik kijk vanuit een lange geschiedenis van geen-buitenbeentje-willen-zijn. Dus mijn eerste reactie is altijd: wat moet ik doen om geen flater te slaan?

Als ik dat gevoel heb, is het omdat ik met gedrag geconfronteerd wordt waar ik me niet echt veilig bij voel.

Een voorbeeld?

Nou, als iemand alles al weet. Ik zag iemand druk praten, handen die steeds aan het kaderen en duiden zijn. En dan komt dat gevoel meteen naar boven. Oh, die weet alles al. Zelfs als ik het anders zie, ga ik bewijzen om mijn oren krijgen dat ik het verkeerd zie, of dat ik het wel aardig zie, maar dat het toch nét even anders zit. Ik krijg daar nooit een speld tussen, want ik ben een voeler en een beelddenker. Als je gaat argumenteren ben ik weg.

Dus als ik met zo iemand geconfronteerd wordt, gaat mijn veiligheidspatroon in werking. Ik ga vragen stellen, geïnteresseerd doen. Goh, knap zeg, vertel nog meer. Ik ben als het ware de waakhond brokjes aan het voeren, om veilig weg te komen. En intussen houd ik mezelf op de vlakte. Werkt prima.

Jammer, eigenlijk.

Want ik doe niet alleen mezelf daarmee tekort, maar vooral ook de ander.

Ik ga oefenen.

Om er doorheen te prikken.

Want iemand voeren is ook: geen contact maken.

Eng.

Ja, maar dat is echt contact maken, natuurlijk. Je laten raken, de ander raken. En dat is eng.

Daarom doe ik die workshop ook. Om dit soort patronen te doorbreken.

In die workshop ga ik alles wat er met me gebeurt hardop terug geven. Ken je Annie Hall, van Woody Allan?  Die in de ondertiteling aangeeft wat beide partijen denken, maar niet zeggen.

Zoiets dus.

Voor de duidelijkheid: Het is dus geen workshop lichaamstaal. Lichaamstaal is de enige taal die je niet hoeft te leren . Niet móet leren, zelfs. Laat je lijf doen wat het doet, die laat zien wie je bent, mét je patronen.

Het is een workshop om méér te durven zijn wie je bent. Je lijf doet dan vanzelf mee, niks meer aan doen.

Ik nodig mij en de ander uit om naar onze eigen patronen te kijken. Zonder oordeel. Met patronen bedoel ik al die dingetjes die we doen om het minder eng te maken.

Die patronen wil ik samen met jou doorprikken. Omdat het nodig is. Omdat we elkaar zonder die patronen pas echt ontmoeten.