De lippen van de man en de vrouw raken elkaar bijna, en dan lees ik opeens:
“Aanzwellende violen.”
En weg is de romantiek van de scène.
Vroeger kon ik het zonder.
Heel stoer roepen:”Goh, was de ondertiteling weg? Niks van gemerkt!”
Zo goed was ik in Engels.
Tegenwoordig hoor ik te slecht om zonder ondertiteling te kunnen. Ik versta veel, maar dan doen ze er een spannend muziekje onder, of wat geluidseffecten, en dan ben ik weg.
Dus als het voorhanden is, pak ik de ondertiteling er bij. En als die speciaal voor doven en slechthorenden is, dan krijg je er dus ook alle andere geluiden bij.
Daar kan ik nog niet echt aan wennen.
Mijn taaltrots laat me nog wel eens de Engelse ondertiteling van een DVD kiezen, en dan krijg ik ook alle geluiden te lezen.
Dichtslaande deuren, telefoons die af gaan en heel veel sighs en chuckles.
Voor doven bruikbare informatie, hoewel ik me dat in veel gevallen af vraag, want die sigh en die chuckle zijn echt wel te zien.
Wie beslist dat eigenlijk? Welke geluiden onmisbaar zijn? Want ze doen maar wat, vind ik. Er zou zoiets moeten bestaat als een geluidsondertitelaar. Die van elke film de geschreven geluidsband maakt. En dan liefst een dichter, zodat je een beetje mooie verrassende omschrijvingen te lezen krijgt.
“Ja hoor, zeurpiet!”, zei mijn dochter. Jij wil zeker aparte ondertiteling voor slechthorenden. En zo verzon ze de
Adaptieve Ondertiteling
Dat werkt zo:
Elke gehoorverlies is anders, en dat is te beschrijven met een audiogram. Dat is een grafiekje waarin voor elke toon is aangegeven hoe luid die moet zijn, voor je hem hoort.
Stel nu, dat je van te voren je eigen audiogram kunt invoeren, en dat de ondertiteling op basis daarvan alleen laat lezen wat je NIET kunt horen. Mooi toch?
Mijn dochter beschreef voor mij de afdeling ondertiteling die dat moet realiseren.
Stel je een rij mensen voor, met koptelefoons, een beetje zoals in een ouderwetse telefooncentrale. Al die mensen hebben de geschreven geluidsband voor zich, en een rode pen. Allemaal luisteren ze naar de echte geluidsband van de film, maar elk met een ander filter, voor elk audiogram één. En allemaal strepen ze door wat ze wel kunnen horen.
Met zo’n fantasievolle dochter heb ik helemaal geen film of serie meer nodig.