vraag aan coaches over burn-out

Ja, voor dit soort vragen heb je linked-in groepen. Maar dat gaat vaak alle kanten op zo’n groepsdiscussie. Daarom houd ik dat graag zelf in de hand.

Dus doe ik het hier, want hier ben ik de baas, de koning, zelfs.

 

 

Daar komt ie:

 

Ik leer mijn slechthorende klanten om eerder grenzen aan te geven.

Hard nodig. Want slecht horen kost energie, en bijna al mijn klanten gaan veel te ver over hun grenzen heen.

Eerst ontdekken waar die grens ligt. En dan leren op de rem te trappen, anders kom je in een burn-out terecht.

Dat is allemaal wel duidelijk.

Maar nu komt de spannende vraag.

Als je écht op tijd op de rem trapt, is aan de buitenkant nog niets te zien.

Dus hoe geef je aan je baas aan dat je nu een time out nodig hebt?

– Je bent toch niet ziek?

– Nee dat probeer ik juist te voorkomen.

– Ja, hoor eens dat kunnen we allemaal wel zeggen. Ga maar gewoon weer aan het werk.

 

Zijn er mensen die dit op een slimme manier hebben opgelost?

Mijn klanten zijn al heel ver als ze hun grens ontdekken.

Nog verder als ze hier iets mee gaan doen.

Maar hier tegenop kunnen is wel heel pittig.

Zelfs ik vind dat moeilijk. Veel van mijn vakantiedagen gaan op aan ‘even afstand nemen’.

Graag voorbeelden.

Zeer veel dank.

9 thoughts on “vraag aan coaches over burn-out”

  1. De enige slimme manier om dit aan te pakken is door je grenzen aan te geven… En ja, dat is nou juist waar je in dit geval tegen aan loopt, waar deze mensen nog niet of nog onvoldoende toe in staat zijn.

    Deze boodschap MOET dus op een of andere manier overgebracht worden aan de werkgever, wil je niet terecht komen in een burn-out situatie met alle vervelende gevolgen van dien voor de werknemer, maar ook voor de werkgever (lees: negatieve financiële gevolgen, geld dus).

    In een tweetal gevallen ben ik zo’n gesprek aangegaan samen met mijn cliënt. Ik ben de eerste die zegt dat iemand het beste zelf kan leren zijn grenzen aan te geven, maar dat gaat bijna nooit zomaar een, twee, drie. Dus als het niet lukt iemand (snel) goed voor te bereiden op zo’n gesprek of als de werkgever echt niet wil luisteren, dan maar mee op zo”n gesprek. Of iemand mee laten gaan die kan steunen.

    Deze gesprekken zijn trouwens heel goed verlopen en hebben zelfs een soort cultuuromslag in het bedrijf teweeg gebracht. Vanaf dat moment ging men veel meer letten op stress-preventie en managers werden er op getraind om stress klachten bij werknemers vroegtijdig te detecteren.

  2. Goede vraag. Ik denk dat veel mensen met een burnout moeite hebben met het aangeven van hun grenzen. Soms ligt dit ook nog een niveau dieper, dat mensen hun eigen behoeften niet goed kennen. Ik denk dat mensen eerst hun eigen behoefte moeten herkennen. Hierna volgt de erkenning en het uiten. Als ik kijk naar je voorbeeld, dan denk ik dat nadat gezegd wordt “ga maar weer aan het werk”, de uitdaging voor de medewerker is om nóg duidelijker te communiceren. Soms is het ook zo dat mensen obstakels hebben, waardoor ze niet goed kunnen communiceren (bijv. angst voor de confrontatie). Dit kan er dan voor zorgen dat ze in de communicatie ook wat twijfelend of onzeker overkomen.

    Wat ik hier vaak voor inzet, is geweldloze communicatie. Een methodiek waarbij mensen helder vanuit hun eigen behoefte leren communiceren. Niet agressief, maar assertief en in verbinding met de ander. Echt een aanrader om je in te verdiepen, bijv. het boek van Marshall Rosenberg.

    Ik hoop je hiermee een waardevolle suggestie te doen, succes.

  3. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Kan slechts delen hoe ik daar zelf mee om ga.

    Het staat of begint met voor jezelf te zorgen. Dat is thuis nodig. In je gezin. En ook als je alleen bent. Dat is op je werk nodig. In je sociale omgeving. Kortom, overal.

    Bij voor jezelf zorgen hoort ook je omgeving inzicht bieden. Hoe het met je gaat. Dat is gemakkelijker als het goed gaat. Dat is te leren als het slechter gaat. Dreigt te gaan. Door gewoon te delen. Te laten zien. Wie je bent. Met al je kwetsbaarheid. Hoe moeilijk dat soms ook lijkt te zijn.

    Mijn ervaring is dat een oprecht inzicht bieden in jezelf aan de ander, nagenoeg zonder uitzondering op begrip kan rekenen. En waar dat begrip ontbreekt zou je niet moeten willen verkeren. Gezin niet. Sociale omgeving niet. Werk niet.

Laat een reactie achter op Marloes Juffermans (@marloesjufferma) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.