de wereld is een wonderlijke plek

De wereld was voor mij als kind een wonderlijke plek.

De ‘grote mensen’ hadden bizarre, geheime redenen voor hun handelen. Codes die ik niet kon ontdekken.

Toen mijn leeftijdgenoten die codes wel ontdekten, voelde ik me alleen, en werd ik verlegen, want ik snapte ze nog steeds niet.

Uiteindelijk heb ik heel erg goed geleerd om te doen alsof. Ik werd daar een meester in. Ik wist precies wat ik in welk gezelschap mooi moest vinden bijvoorbeeld. Ik wist wat in welk gezelschap als verstandig gezien werd, en ook wanneer ik  geacht werd daar wel of niet iets over te zeggen.

Ik werd daar zo goed in dat het volautomatisch werd, en zelfs helemaal niet meer door had dat ik dat deed. Wel bleef ik verlegen, want dit mechanisme zorgde niet echt voor stevige grond onder mijn voeten.

Ik hield dat vol tot 1995. Dat is lang , ik ben van ’62.

Pas toen knalde het, en kwamen mijn voeten op de grond:

Dat mijn verlangen
af kan hangen
van de dingen om me heen.
Dat ik de wereld
kan behangen
en mezelf van top tot teen.

Dat ik me buiten
op kan sluiten
en de tralies niet kan zien.
Dat ik niet zing
maar sta te fluiten
en het applaus niet eens verdien.

Dat hard proberen
alle keren
op dezelfde muren stuit.
Dat blauwe plekken
mij niet deren.
ik houd het zo al jaren uit.

Twijfel zaaien,
rondjes draaien.
Ik bijt mezelf weer in de staart.
Maar als de winden
zo hard waaien,
dan is houvast wel wat waard.

Vastgebonden zweef ik.
Losgelaten beef ik,
voel ik, leef ik.
Ik stort mezelf in vrije val,
recht omhoog vanuit het dal.
Ik pak mijn uitgestoken hand
en voel mijn voeten in het zand.

Nu ik de dingen
weer voel zingen
en mezelf van top tot teen,
weet ik weer:
ik moet soms springen
maar durf dat niet altijd meteen.

Langzaam komt terug wie ik ben, wat ik wil. Licht schijnt door de spleten.

Vanaf die tijd vallen regelmatig schillen, maar zo’n mechanisme is moeilijk helemaal weg te gooien. De omgeving houdt de boel graag op zijn plaats.

Hier en nu is het tijd om weer te springen, voel ik.

En elke sprong is opnieuw eng.

Want

Je rekent nooit voor altijd met iets af

Er is altijd weer een diepere laag

En die hoge prijs, blijkt in verhouding,

maar helaas altijd pas achteraf,

zo ongelofelijk laag.

Bloggen heeft me wel enorm geholpen. Want via bloggen ontmoet ik mensen die me snappen. Ik ontdek dat ik niet de enige ben die er niks van snapt, van de ‘grote mensen codes’.

Ik ben op mijn blog niet verlegen. In het echt nog vaak wel. Daar wil ik die volgende stap zetten, in het echt. (alsof bloggen niet echt is … maar je snapt me wel)

Wat altijd gebleven is:

De wereld is een wonderlijke plek.