Voor iedereen die gebeurtenissen spannender maakt dan nodig

Vaak als ik iets spannends doe, maak ik het nog veel spannender dan nodig.

Er hangt zo veel van af!

Spookt er in mijn hoofd.

Alsof die ene gebeurtenis de dominosteen is, die alle volgende acties bepaalt. In positieve of negatieve zin.

Er hangt zo veel van af.

Als dit optreden niet goed gaat, dan kan ik het dus niet.

Als dat optreden te weinig bezoekers trekt, dan is er geen plaats voor mijn verhaal.

Als die afspraak niet door gaat dan mis ik de boot.

Ik hang van alles op aan gebeurtenissen.  En daarmee belast ik ze onnodig. Ze worden topzwaar.

Dat ga ik anders doen.

De gebeurtenis is de gebeurtenis zelf.  Die hoeft niet opgetuigd met alles wat er daarna wel of niet moet komen.

Ik ga ze ontkleden.

Ik ga de domino stenen verder uit elkaar zetten.

“Wacht even!” roept een bang stemmetje: “dus als het een keer heel goed gaat, dan mis je het domino effect!”

Dat is een spannende vraag, want elk antwoord dat ik nu geef om gerust te stellen, dat het positieve toch wel door werkt, wordt door mijn twijfelaar met argusogen bekeken, en gebruikt. Als het positieve doorwerkt, doet het negatieve dat ook, zegt de twijfelaar. En daarmee zet hij de spanning terug op alles wat ik doe.

Ik laat het los.

Ik zet de dominostenen verder uit elkaar. Elk moment is zijn eigen moment, totdat het moment afgelopen is. Dan mag het gaan spelen met die andere momenten. Niet eerder.

Alle oude momenten mogen zich als ouders en leraren ontfermen over nieuwe momenten.
Ze wijs maken,
ze vertrouwen geven,
met ze oefenen.

Maar als het moment daar is, moeten ze doen wat elke ouder en leraar moet doen. Loslaten.