Oproep aan mijn medebloggers.
Vul het internet met verstand en compassie.
In mijn vorige blog ging ik te keer tegen het geroep op internet. Ik wil daar graag ook echt wat aan doen, en ik heb jullie hulp nodig.
Want door al dat geroep verdwijnen echte argumenten. Als we dit laten gebeuren laten we een cultuur toe waar het niet meer gaat om inhoud, en al helemaal niet meer om verbinding. We laten een stammenstrijd toe.
Het is nog niet te laat. We kunnen het keren. Samen.
Laten we een golf van verstand en compassie zijn.
Hoe?
Simpel, maar moeilijk.
Lieve blogger, zoek iemand op internet waar je het verschrikkelijk mee oneens bent, en ga in dialoog. Nee, beter nog: wordt vrienden. Probeer te begrijpen. Steek al je energie in het snappen van die ander. Ga net zo lang door tot je compassie voelt. En start dán pas de dialoog.
Zet die dialoog op je blog. Laat Nederland lezen dat er een andere manier van communiceren bestaat.
Zoek ze op, die mensen die precies die dingen verkondigen die rechtstreeks ingaan tegen wat jij vindt. Twitter, facebook google+. maakt niet uit. Stel vragen. Snap ze, voel ze, begrijp ze. (en dat is niet hetzelfde als: “wees het eens met ze”).
Laten we het internet vullen met dialoog. Van mens tot mens. laten we het roepen stoppen.
Het kan!
Wie doet er mee?
PS Voel je vooral ook zeer vrij om hier NIET aan mee te doen! Zie ook de reactie van Ruud. Een goede keuze, vind ik.
Ik had dit blog in een impuls geschreven, en wilde het nog even in concept laten staan. ik heb dus per ongeluk op publiceren gedrukt. Toen ik het zag, dacht ik laat het maar. Dus dank aan Ruud voor de relativering.
Jacob Jan, Ik voel met je mee. Je hebt mij ook al tegen voortschrijdende hufterigheid zien ageren. Toch doe ik niet mee. Om verschillende redenen. Ik ga geen energie steken in het zoeken van iemand waar ik het verschrikkelijk oneens ben. Zonde vind ik dat, heb wel wat anders te doen. Verder probeer ik altijd wellevend te reageren op prikkels, ook als ze hufterig zijn of ik ze hufterig vind. Maar soms zoek ik daarin ook zelf grenzen op. En overschrijd ik ze (misschien). Hoort bij mij.
En je oproep om ‘vriend’ te worden met een hufter, dat gaat mij niet lukken. Want ik heb alleen Twitter en een blog, daarom heen scharen zich on line vrienden. Een paar. Die heb ik inmiddels wel op een rij, die vrienden. Ik ben niet op zoek naar ‘vrienden’, die zich in mijn ogen niet weten te gedragen. Waarvan ik vind dat ze abjecte standpunten verkondigen over geloof, over de andere sekse, andere seksuele voorkeuren, over andersdenkenden, andersdoenden, andersgekleurden, anderssprekenden. Moeten zij weten, daar waar ik kan zal ik bestrijden. Met vuur in de vorm van passie, met het zwaard in de vorm van scherpe formuleringen. Maar vrienden worden met zulken? Over my dead body! Mij mag je politieke correctheid verwijten, ik zal niet openlijk onderscheid tussen mensen maken, maar ben me er van bewust dat ook ik door vooroordelen gekleurd ben. Sorry daarvoor en voor het feit dat ik niet aan je sympathieke oproep voldoe.
dat snap ik heel goed. Goede keuze, denk ik ook.
ik heb namelijk net even gekeken in timelines van mensen die ik dan zou moeten volgen, en daar wordt ik dus niet vrolijk van.
ik ga wel kijken hoe ver ik zelf kan komen
en ik respecteer zeer de keuze van iedereen die dit niet doet, dus ook jou keuze,.
Wel fijn dat je met je reactie een voorbeeld geeft van hoe het dan wel moet op internet.
want daar wil ik voorlopig even lekker moralistisch in blijven: het moet anders!
Wat ik dan weer niet snap is waarom niemand reageert.Op jouw oproep en mijn reactie en jouw reactie op mijn reactie. Gaat dit alleen ons aan? Of gaat het alleen ons aan het hart? Hebben alle anderen het opgegeven? Dat zou verschrikkelijk zijn! Want als je het hebt opgegeven, dan vind je het even later normaal. En nog later heb je het geaccepteerd, ook als deel van jezelf. Dan verander je jezelf in een onwellevende. Wie wil dat nou?
Ik doe niet mee. Ik vind het al moeilijk genoeg om voor mijzelf te zorgen. Daar kan ik geen dialoog met andersdenkenden bij gebruiken. Ik waardeer je bijdrage en compassie. Vertil je er niet aan. Een depressie heb je zo te pakken.
Ik waardeer je oproep. Ik zou ook best kunnen zeggen, ik doe met je mee!
Mijn dagelijks leven staat in het teken van de dialoog want uiteindelijk als je jezelf in de politiek een plekje gunt dan moet je altijd de dialoog in. Het aantal harde, kwetsende, vernederende, hufterige opmerkingen zijn dagelijkse kost. Ze vliegen om mijn oren en ik zit niet in de positie om daar iets aan te veranderen. De Rotterdamse politiek is niet de makkelijkste. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik ervoor gekozen heb. In mijn eigen woonplaats hebt ik een vrijwillige functie binnen een politieke partij om juist dat waar ik voor sta voor het voetlicht te brengen. Dit geeft een soort balans. De reden dat ik niet mee doe is omdat is simpelweg geen blog heb. Ik vind het enorm leuk en ik volg dan ook een vijftal bloggers maar ik begin er zelf niet aan. Wanneer je hieraan begint moet je het goed doen en dat betekend dat dit tijd en energie kost. Op zich zou dat misschien nog wel lukken maar het vereist ook een goede schrijfvaardigheid. Die bezit ik gewoon niet en dan moet ik nog oppassen dat ik niet door de verkeerde woordkeuze iemand kwets tewijl het zo niet bedoeld is.
dank voor je morele steun, in ieder geval.
en kanp hoe jij je in de politiek kunt handhaven, en respect hoog kunt houden. lijkt me niet makkelijk 9(en zeker in Rotterdam niet, denk ik)