Vaders en dochters deel 1

Een heen en weer blog wordt dit.

Tussen zo maar een vader en zo maar een dochter.

Over vaders en dochters.

Ik kreeg van Danique deze mail:

Heey Jacob Jan!

Jij hebt 1 uitwonende dochter toch? Bel je haar weleens? Gewoon zomaar, om te vragen hoe het is en hoe haar dag was?

Mijn vader houdt vast aan het principe: ‘geen bericht is goed bericht’. Als ik iets wilde bespreken zou ik hem wel bellen.

Laatst hadden we het erover dat ik dat jammer vind. Omdat ik het leuk vind als hij zomaar belt,zonder andere reden dan dat hij wil weten hoe het met me is. Ik vind het ee teken van interesse en betrokkenheid. M’n pa doet nu z’n best om hier verandering in te brengen maar ik vraag me af of het niet aan mij ligt? Is het een man-vrouw ding? Vraag ik teveel van mijn vader? Ik zie hem namelijk minstens 1 keer per week. En als ik hem niet zie bel ik hem meestal.

En waarom vind ik het bij mijn vader zo belangrijk maar zal er mij bij mijn moeder nooit over horen?

Hoe is dat bij jullie?

Groetjes, Danique

En dit is mijn antwoord:

 

Hoi Danique,

Ik bel nooit meer, omdat ik daar, met mijn CI’s,  te slecht voor hoor.
Maar zelfs al zou ik goed kunnen horen, zou ik niet zo veel bellen. Ik houd niet zo van telefoon.

Dus ik verander je vraag een beetje. Sms, mail, tweet, of facebook ik wel eens met mijn dochter. Want dat is voor mij de ideale manier om in contact te blijven.

Heel eerlijk?

Wel eens.

Maar niet zo heel veel.

Ik zie mijn dochter ook bijna iedere week, daar ben ik heel erg blij mee. Vorig jaar heb ik haar een half jaar moeten missen, toen ze in Srilanka zat. Dus bijna elk weekend is een cadeautje.

(nog fijner vind ik het dat ze het nog steeds “naar huis gaan” noemt, als ze naar ons toe komt.

Ik denk wel aan haar, tussendoor, maar (weer eerlijk) soms ook hele tijden niet.

Mannending?¹

Misschien. Soms leef ik in mijn hoofd. Dan ben ik er niet helemaal bij. Zelfs voor mijn vrouw en thuiswonende dochters niet.

Dus mijn uitwonende dochter kan ik soms ook zomaar een tijd ‘vergeten’.

Misschien is dat vergeten wel heel gezond. Ik heb er een tijd ook bovenop gezeten. In de tijd dat ik leraar wilde worden, heb ik Teske zelfs in de klas gehad, (maar een paar inval lessen hoor). Toen ze trainingen gaf bij de atletiekclub was ik trainerscoördinator. Ik genoot ervan, en Teske vond het niet vervelend (zelfs wel gezellig, denk ik). Maar genoeg is genoeg, natuurlijk.

Als ik wel aan haar denk, voelt ze voor mij heel dichtbij.

Ik vind het wel leuk om, als ik in de buurt ben, haar op te zoeken.

Ik me herinneren dat toen ze pas een android telefoon had, we soms elkaars GPS deelden.
Ik reed een keer vrijdags terug uit Maastricht waar ik een afspraak had. Teske kwam thuis, met de trein uit Zwolle. Beiden op weg naar Wijchen. Op mijn mobieltje kon ik onze stipjes steeds dichter bij elkaar zien komen. Heerlijk vond ik dat.

Uitersten dus.

Heel erg verbonden, maar ook vrede met het feit dat Teske en ik intussen een heel eigen leven hebben.

Wat ik me nu wel af vraag is of Teske het mist, dat ik niet zo vaak contact zoek, en of ze wel weet dat ik aan haar denk.

Ik zal haar eens vragen, misschien leest ze deze post wel. Ze leest soms mee.
“Dat weet ik toch al?”, zegt ze dan als ik iets wil vertellen. 

Ik vermoed dat ze gaat zeggen dat er genoeg contact is.

Ik hoop dat ze het me zegt als het niet genoeg is.

Ben je een vader of een dochter? Voel je vrij om in te haken bij de reacties.

 

 

¹ Ik schreef ooit twee (beetje cynische) blogposts over communicatie tussen mannen en vrouwen.