Berichten uit de repetitie ruimte

Hoe kan ik beginnen te vertellen wat mij overkomen is . . .

. . .en nog steeds overkomt, in de repetitieruimte.

Ik werk in een klein zaaltje van de muziekvereniging van Huizen. Een bijzonder feit, want ik gebruik géén muziek bij mijn voorstelling.

Ik werk daar omdat mijn regisseur, Maarten Vonk daar connecties had, en omdat hij er om de hoek woont. Eén van de twee moest reizen. Dat doe ik, ik heb die reis naar huis wel nodig.

Mijn wereld staat op zijn kop. Precies wat ik wilde en toch volkomen onverwacht.

Ik ging met een hoofd vol ideeën, los zand die ruimte in.

Dat losse zand blijkt in elkaar te grijpen.

Maarten vertaalt tekst naar beeld. Er ontstaan verbindingen. Er sneuvelt tekst, er komt beeld bij. Dingen vallen op hun plek. Er ontstaan nieuwe betekenissen. Tekst die sneuvelt blijft zijn lading houden, maar dan compacter.

Ik loop tegen mezelf op. Waar ik dacht te kunnen improviseren op iets dat zo van me zelf is, dat er niets anders uit kan komen. . . daar ga ik dwalen.  Zinnen die ik ter plekke bouw, blijken veel minder krachtig dan de zinnen die ik schrijvend neer zet.

Dat wordt uit het hoofd leren. Weg vrijheid, welkom structuur.

Hele vreemde beweging dat.

Want ik betreur die vrijheid. Ik moet daar afscheid van nemen. Ik weet dat ik hem weer ga vinden. Maar ik kan dat niet voor me zien. ik moet daar blind op vertrouwen.

Ik ben blij met de structuur. Dat geeft houvast. Dat geeft zekerheid. Ik heb nu de zekerheid dat ik iets heel goeds heb.

Nu de zware klus om dat goeds de ruimte te geven die het verdient.

En dat is op dit moment vooral veel ploeteren.

Teksten uit het hoofd leren, en dus bij repeteren veel in mijn hoofd: “heb ik nu net een stuk overgeslagen?” 

Bewegingen en handelingen uit proberen. Mij lijf een plek geven. Mijn stem bewust gaan gebruiken. Allemaal nieuw. Allemaal niet spontaan. Nu niet. 

De vrijheid uitgezwaaid, eenzaam ploeterend, werkend aan de terugkeer.

De foto heeft Agnes Swart gemaakt, als onderdeel van een studieopdracht.