Ik ga politiek.
Na mijn aanloopje over waarheid en echtheid nu het onderwerp.
En laat je niks wijs maken. Het aanloopje zal belangrijker blijken te zijn dan het onderwerp zelf.
Ik wil de politiek veranderen. Ik wil onze discussie cultuur veranderen. En daar heb ik een onderwerp voor nodig.
Volgens mij heb ik een ruwe diamant te pakken. Maar ik heb hulp nodig bij het slijpen.
Mijn verzoek: help mee met slijpen. Slijpen is ook een test. Als het breekt, was het dus toch een goedkoop stukje glas. Ook goed om te weten (goed ≠ fijn).
Ik wil twee uitersten tegenover elkaar zetten. Aan de hand van twee klassieke boeken uit de jaren ’50 en ’30.
Die uitersten hebben te maken met oost en west, met links en rechts, progressief conservatief, vrijheid en gebondenheid, geloof en atheïsme. Belangrijke thema’s denk ik.
Vandaag de eerste.
Atlas Shrugged van Ayn Rand.
Niet zo maar een boek. Meer een politiek statement. Je zou Ayn Rand de ultieme voorvechtster van het klassieke kapitalisme kunnen noemen. De naam die ze zelf kiest voor haar gedachtengoed is Objectivisme.
Net als oud katholieken de grootste atheïsten kunnen worden, heeft Ayn Rand haar geboorteland Rusland achter zich gelaten om het Amerikaanse vrijheidsideaal tot in het uiterste door te trekken.
Ze schrijft een meer dan 1000 pagina’s tellende roman met als enige doel om haar punt te maken. En dat punt maakt ze. Op het net vindt je felle discussies. Voor of tegen. Weinig daar tussen in.
Er valt veel af te dingen op Atlas Shrugged, maar het heeft mij bewogen.
Haar uitgangspunt: “De deugd van het egoïsme”. Voor anderen zorgen is oké, maar dat mag niet afgedwongen worden. Haar roman is een beschrijving van wat er kan gebeuren als mensen verplicht worden anderen op sleeptouw te nemen.
Hoofdpersoon is de jonge, ambitieuze Danny Taggert, topindustrieel in de spoorwegen (type Steve Jobs). Haar ambitie wordt tegengewerkt door bureaucraten en nietsnutten. Tot overmaat van ramp is een saboteur aan het werk. Wie is die man die het draaien van de wereld lijkt te stoppen: “Who is John Galt?”
Minder overheidsingrijpen, betoogt Rand. Laat de Steve Jobs’ hun werk doen, en anderen inspireren om ook hun eigen top te bereiken. Weg met het slachtoffergedoe van links.
(SOPA is een mooi recent voorbeeld over de vraag óf, en zo ja: hoe een overheid moet ingrijpen)
Behoorlijk zwart-wit, die Ayn Rand. En, zoals gezegd: er is behoorlijk wat op af te dingen.
Maar ik heb dat nodig. Twee uitersten.
Morgen namelijk het andere boek:
Inspiratiebron: http://socialgort.wordpress.com/, vanwege het feit dat hij meerdere malen heeft getweet en geblogd dat we te weinig dromen. Daarom heb ik niet gewacht met het oplaten van deze proefballon. Ook al moet die 40-dagen tijd nog beginnen.
SOPA is natuurlijk niet geïnitieerd door de overheid, maar is op aandringen/last van grootkapitaal tot stand gekomen. Dat heeft niks met overheidsingrijpen te maken, maar met hebberige kapitalisten die de dienende overheid willen misbruiken voor hun eigen gewin.
Bedankt voor je reactie.
Ayn Rand zou zeggen dat dit toch het gevolg is van overheidsingrijpen. Het feit dat er een overheid is die alles/veel voor mensen regelt, schept afhankelijkheid. En zelfs grootindustriëlen vallen hier voor. Rand zou die industrieën dus bestempelen als onechte kapitalisten. Ze zouden zich volgens haar moeten schamen voor het gebruiken van een overheid.
Klinkt allemaal vergezocht. Maar het boek is zo geschreven dat het je mee trekt in die gedachtengang. Het zette mij aan het denken. (en ik kom uit een links milieu, en stem nog steeds links, voorzover de begrippen links en rechts nog iets betekenen)
Het boek is manipulatief, maar dat vind ik niet meteen een reden om het af te wijzen.
Het heeft veel aantrekkingskracht. Het is denk ook heel Amerikaans: iedereen heeft een kans om wat van zijn leven te maken. Niet achterover hangen!
Ik gebruik het als ene uiterste. Vandaag de andere, de tegenstem.
Beiden krachtig. En aantrekkelijk.
Tuurlijk zit er wat in Maar net zoals het ‘zuivere’ kapitalisme niet bestaat en sowieso (voor sommigen dan) een utopie zal blijven, geldt dat ook voor het ‘zuivere’ socialisme cq heilstaat. De werkbare waarheid ligt er ergens tussenin. En wat mij betreft dan wel een heel eind in de richting van de socialistische grondslag. Maar da’s mijn mening.
Ik zit erg op jouw lijn.
Maar ik wil van dat “middenin” iets mooiers maken dan een laf compromis.
Daarom een dialoog. Want ik merk dat de partijen die hierin tegenover elkaar staan nooit luisteren.
Ga eens een keer helemaal mee met de gedachtengang van de ander. Zoals je in een film mee gaat “suspension of disbelief” heet dat. Je weet wel dat het allemaal niet kan, maar tijdens de film schort je dat ongeloof even op. Laten we dat in discussies ook gebruiken: suspension of critisism.
Want zonder dat leren we nooit van elkaar.