The Zen of Attraction deel 6 plannen en leren

Martine Bakx ( @artoek)  nodigde mij uit om van gedachten te wisselen over de Zen of Attraction.

Omdat deze blogpost van Kitty ons beiden aansprak. Omdat we beiden, net als Kitty, getroffen werden door de 14 punten van Thomas J. Leonard.

 

Ik doe mee, omdat ik er gedachten over heb, over marketing, en over hoe dat wel en niet zou moeten. (ondertussen merk ik dat het soms wat af dwaalt van marketing)

Disclaimer:

Eén (of meer) van mijn gedachten klopt niet. Want ik verkoop niet. Niet veel, tenminste. Lees mijn verhaal dus niet als een how-to. Je mag het als zoekplaatje zien. Als je erachter komt wat er niet klopt hoor ik het graag.

Oh, en nog een opmerking:

Zen is heel mooi, maar soms heb ik het gevoel dat het een half verhaal is. Als een soort Yin, waar ook de Yang nog bij hoort. Zen is de rust, maar voor creatie is ook de onrust nodig. Zoiets. Ik beperk me in deze serie tot de Zen-kant van de zaak, want die levert voor mij genoeg op

Daar komen ze dan. Ik doe er twee tegelijk, dan ben ik een week bezig. Zowaar een serie!

Het werkt zo. Op mijn site staan mijn overwegingen.

Op de site van Martine zul je haar overwegingen zien verschijnen met mijn opmerkingen.

 

11. Plan niets

Plannen is westerse magie  (heb ik niet van mezelf maar van Marinus Knoope).

Het klopt wel. In mijn studententijd woonde er een jongen in onze barak die rechtstreeks uit Suriname kwam. Hij vroeg me waar het station was, omdat hij naar Groningen wilde. Ik kwam met een spoorboekje aan om hem te helpen zijn reis te plannen. Hij was hogelijk verbaasd.

“Bedoel je dat je nu al weet hoe laat ik straks in Groningen aan kom?”

Ik antwoordde bevestigend (de treinen reden toen beter), en vroeg hoe hij dat dan wilde doen zonder spoorboekje.

“Gewoon, op weg gaan. Ik zie wel wanneer ik daar kom.”

Iedereen die een beetje zuidelijk gaat en met openbaar vervoer reist leert diezelfde berusting. Een veel relaxtere manier van reizen, als je je er aan over kunt geven.

Ik leef in een wereld die beheerst wordt door de agenda, en ben dus min of meer gevangen. (Ja, ik weet het, ook daar ben ik zelf verantwoordelijk voor) Je kunt bijna niet zonder.

En dan ook nog: “Neem het pas met de minste weerstand.”

Poeh. Zou ik mijn bed nog uit komen?

Praktisch draai ik vast, hier.

Verbeeldend kan ik er wel iets bij verzinnen.

Plannen haalt de urgentie uit het moment. Je doet iets omdat het op de agenda staat. Maar je kunt urgentie niet voorspellen.

Ik zag als leraar kinderen worstelen omdat ze om 10.10 moesten gaan rekenen, terwijl hun hoofd misschien in een hele andere stand stond. Door te gaan rekenen, werden andere, natuurlijke leerprocessen verstoord. Nu wil ik niet de hele discussie over onderwijsvernieuwing starten, maar het is duidelijk dat die westerse planning flinke nadelen heeft.

In ieder geval haalt geplande marketing een element van echtheid uit je manier van communiceren. En dan heb ik het nog niet eens over de verkeerd geplande tweets tijdens dodenherdenking.

Bij geplande marketing is de urgentie gespeeld, of op zijn minst “opgewekt”. De mogelijkheid om spontaan te reageren vermindert.

Minder plannen, zou een mooi begin zijn. (Terwijl er ergens een stemmetje in mijn hoofd roept dat halfslachtig werk nooit echt de voordelen laat zien).

 

Reactie Martine:

Als ik ergens een hekel aan heb is het aan wachten. Op mensen die te laat komen. In de wachtkamer van de dokter (kan die nou niet beter plannen potverdorie, ik zit er al bijna 1 uur en de parkeermeter loopt door). Aan reizen heb ik dan weer geen hekel, terwijl je je dan eigenlijk in eenzelfde toestand bevindt (als je niet zelf rijdt), beetje rondkijken, beetje lezen, beetje met je mobiel spelen, beetje kletsen. Gewoon proberen om wachttijd op eenzelfde manier in te vullen dus.
Ik herken het wel hoor, van jouw Surinamer. Ik heb stage gelopen in Sri Lanka. Als je al wat afsprak dan was dat “in de middag” of in de “ochtend”. Openbaar vervoer is daar niet te plannen. Vond ik in Turkije (25 (?)  jaar geleden aldaar 3.000 km rondgereisd met openbaar vervoer) ook zo prachtig. Een systeem met Dolmusjes http://nl.wikipedia.org/wiki/Dolmu%C5%9F werkte perfect. Het busje ging rijden zodra er genoeg personen in zaten. Meestal hoefde je niet langer dan 10 minuutjes te wachten totdat het busje vol zat.

Toch is een soort vaste regelmaat, planning wil ik het niet noemen, wel noodzakelijk voor mij. Zonder kinderen die naar school moeten zou ik, net zoals jij, mijn bed niet uitkomen ’s ochtends. En ’s avonds er niet in gaan liggen.

 

12. Leer niets.

Laat je lichaam het namens jou absorberen.

Ik maak daar van : leer op een natuurlijke manier. Je kunt namelijk niet niet leren.

Als je weet waar je hart ligt, leer je vanzelf. Dit klinkt ontzettende zweverig, zelfs al heb ik het woord passie er uit gehaald.

Nou, voorbeeldje dan.

Mijnheer Ben, de geweldige leerkracht die mijn kinderen hadden toen ze kleuter waren, vertelde mij zijn ontdekking.

Ik deed hiervoor groep acht, en kwam met allemaal prachtige plannen om de kleuters iets te leren. Ik kom er nu achter dat het enige dat ik moet doen is vooral niet in de weg lopen als ze iets leren.  Ik leer ze helemaal niks, dat doen ze zelf.

Nog een voorbeeldje:

Ik heb trainingen “sociale vaardigheden als taakstraf” aan jongeren gegeven.

Ten eerste bleek daar heel duidelijk dat die trainingen alleen maar werkten als de jongeren echt zelf iets wilden veranderen. Na twee sessies maakte ik samen met de jongere een programma. Als ik het gevoel kreeg dat ik hem of haar dan moest overtuigen van het nut van de training, wist ik al dat het geen zin zou hebben. In overleg met justitie is het dan beter om een andere taakstraf te geven. Ik heb inderdaad een keer de opdracht terug gegeven.

Ze leerden iets omdat ze er aan toe waren. Ik hoefde als trainer alleen dat proces te begeleiden.

Ten tweede kwam ik daar jongeren tegen die een spijbelstraf hadden. Ik moest ze leren weer naar school te gaan. En bij een aantal dacht ik: waarom?

Zo was er een jongen die hopeloos in de knup kwam omdat alle leraren hem met wantrouwen benaderden. (Nu even niet over het kip en het ei). Allemaal, behalve één. Zijn leraar techniek. Alleen in dat lokaal, bij die leraar werd hij gerespecteerd voor wie hij was, en daar straalde hij. Hij deed het fantastisch op zijn stage in een garage. Ik dacht toen: laat die jongen daar alsjeblieft hele dagen werken. Stop hem niet in een klaslokaal om rekenen of geschiedenis te leren. Het rekenen dat hij nodig heeft leert hij in die garage wel. En alles wat hij mist kan hij later leren, als hij weet waar hij het voor nodig heeft. Ik denk dat er zo heel veel kinderen opgesloten zitten in klaslokalen.

Wat heeft dit nog met marketing te maken?

Ik denk dat je pas echt goed bent in marketing als je beseft dat alles uit het leven zelf met marketing te maken heeft, dus die link, die mag je zelf leggen.

 

 

Reactie Martine:

Deze had ik leeg gelaten in mijn eigen stuk. Omdat je heel je leven leert. Toch?

En LOL, ik weet ineens wat ze hiermee bedoelen. Je moet bezig zijn met “doen”. Niet met “leren”. Leren doe je al doende.
Ik ken iemand, ze gaat richting de 50. Die is bezig met haar 7 of 8^e universitaire studie. Onder het mom van “Want met deze studie is wèl genoeg werk te vinden.” Ze heeft last van, zoals ik dat noem; het-buurmans-gras-is-groener-syndroom. Dat herken ik bij meer mensen, die zoeken een houvast in cursussen, boeken, opleidingen,  c o a c h i n g s t r a j e c t e n   e.d. Laatst sprak ik iemand die zich had laten omscholen en zijn diploma had gehaald. Op mijn vraag hoe zijn nieuwe vak beviel antwoordde hij; “ik volg nu eerst een marketingopleiding, ik ga pas echt beginnen als die af is”.

 

>> GA NAAR DEEL 7 >>