te weinig brieven

Er is maar één ding dat me niet lekker zit, op de Vallei.

Al die andere kinderen die ik nog niet zie.

Mijn grootste plezier op de Vallei is getroffen worden door de kinderen. Door wie ze zijn, en hoe ze dat laten zien.

Ik schrijf daar graag over, en wat ik in mijn blog niet kwijt kan, schrijf ik in een brief die ik aan ze mee geef.

Het liefst geef ik alle kinderen zo’n brief. Maar dat kan ik niet systematisch aanpakken. Ik kan pas schrijven als ik geraakt wordt. En dan nog heb ik niet altijd de juiste woorden.

Het is een proces dat ik niet kan sturen.

Maar intussen voel ik me wel een beetje schuldig ten opzichte van die andere kinderen.

Dat ik ze niet zie is gedeeltelijk een logistiek probleem. Alles loopt door elkaar op deze school, en er komen nog regelmatig nieuwe kinderen bij.

Maar het heeft ook te maken met wie ik ben.

Ik zie dingen sneller als ik ze in mezelf herken.

Ik zie dingen ook als ze juist helemaal niet bij me passen.

Maar daar tussenin zit ook nog van alles, en dat alles heeft meer tijd nodig om gezien te worden. En nog meer tijd om daar de juiste woorden bij te vinden.

Ik weet dat het niet anders kan, maar intussen is er dus dat schuldgevoel.

Een geruststelling heb ik.

Ik ben maar een klein onderdeel van een heel mooi team.


 

Dit stuk beschrijft mijn ervaringen in het onderwijs, op een bijzondere basisschool, de Vallei.

De andere stukken staan hier

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.