Soms wil ik begrijpen

Soms wil ik begrijpen

hoe het is om zo veel haat te hebben,

zoveel wrok.

Dat het vuil uit je poriën spuit.

Alleen vind ik dat dan geen vuil natuurlijk.

Maar alles dat nodig eens gezegd moet

in krachtige taal.

Want ze willen nooit luisteren,

vind ik dan.

De deuren zijn altijd dicht,

de feestjes alleen voor genodigden.

Ik zie dan de hele kliek

incestueus zijn.

Mij mantra is

godverdomme zie je wel,

godverdomme zie je wel?

En alleen gelijkgestemden zien het,

snappen mij,

zien mij.

Daar krijgt mijn stem een klankkast.

Want anderen, die zien het niet.

Alleen maar omdat ik die klankkast gebruik,

is wat ik zeg bij voorbaat verdacht.

Nee, wat zeg ik?

Al voor die tijd

was ik het niet waard

om naar te luisteren.

Nooit een kans gekregen,

alleen de schijn van een kans.

De wereld van succes sluit zichzelf genoegzaam,

sluit uit,

terwijl de monden overlopen van solidariteit,

gaan schouders aan elkaar,

en draaien ruggen zich

naar me toe.

Intellectueel zijn,

en liefst een beetje links,

want dat is pas echt elite.

Dat is het nieuwe succes.

Dat zijn de nieuwe haves.

Rechtse rijke stinkers

zijn tenminste eerlijk in wat ze willen,

daar valt nog mee te praten.

Maar de linkse intellectuelen,

verdoezelen hun machtswellust,

met mooie vage praat.

Zetten mij buiten spel,

zelfs als ik hun regels leer,

hun taal leer spreken,

zullen ze mij afwijzen

vanwege mijn accent.

En wááǵ het niet te zeggen dat dat niet zo is.

Ik hoef het per ongeluk maar één keer over me salaris te hebben,

(waarvan gewoon iedereen weet wat ik daar mee bedoel, nik mis mee)

en ik heb afgedaan.

besmuikt,

met verwaande glimlach op lippen,

wordt er gelezen, en niet meer serieus genomen.

En dát gaan ze nooit zien,

als ik niet nóg duidelijker

nog scherper,

nog hardere middelen gebruik.

Die ogen moeten open.

Shocktherapie.

Hoe harder ze zeuren, hoe nodiger het wordt.

Zij die nooit met hun poten in de modder hebben gestaan.

Zij die met hun goede salarissen,

durven praten over delen.

Zij die zich afkopen met mooie praatjes.

Zij moeten doorgeprikt en aangepakt.

Zij die de wereld maakbaar maken

over de ruggen van hen die het vuile werk opknappen.

Beschaving is de leugen waarmee links zijn zakken vult.

En fuck op, met je:

“dat begrijp ik allemaal, maar dat maakt het nog niet goed dat . . .”

Als je het écht begreep zou je die “maar” inslikken

en heel stil worden.

 

 

 

Oef…

 

Soms wil ik het juist niet begrijpen.

 

 

Dit was een poging om me in te leven, in de haatreacties die ik soms lees.

Waar komt dat vandaan? Wil ik dan weten. Waarom die ongenuanceerde boosheid? Dat schelden? Dat dood wensen?

Ik maak me daar ongerust over. Gewoon niet lezen vind ik een goede optie. Maar daar gaat het niet mee weg.

Bagatelliseren ook niet. En het afdoen als allemaal idioten vind ik ook te makkelijk. Ik wil mensen geen idioten vinden. Ik wil niemand afschrijven. Mensen zijn mensen.

Vandaar.

Vervelende vind ik dat deze post ook niets op lost. Ook niet voor mezelf. Maar weghalen is ook weer zo half. Dus ik laat hem nog even staan.