Als heel klein kind heb je simpele dromen.
Niet gehinderd door realiteit, kan alles, en is alles fantastisch.
Piloot worden, of brandweerman.
Gisteren ben ik weer in de huid gekropen van zo’n kinderdroom.
Ik heb er weer meerdere gezien.
Kinderen, dan. Met zo’n droom.
Zwaaiend bij papa of mama op de arm. Of schoorvoetend een beetje dichterbij komen. Kijken naar die grote sterke, stoere machine.
En soms mogen ze even meehelpen. Hun gezichtjes glunderen dan.
En allemaal zwaaien.
Als ik langs loop, achter de vuilniswagen om oud papier op te halen.