Als je denkt dat social media tegenwoordig schering en inslag is, heb je het mis.
Social media is de inslag.
De schering, die was er al.
Die schering is de buurt waarin we wonen, werken, naar school gaan, boodschappen doen.
Die schering had ooit een andere inslag, maar die is versleten. Verzuiling, noemden we die inslag. Vaste waarden en normen bepaalden waar je bij hoorde.
Verbondenheid was iets dat ingebakken zat. De prijs die we betaalden was de individuele vrijheid.
Resolute uitsluiting als je niet mee wilde doen.
Toen we die vrijheid bevochten, gooiden we wel een kind met het badwater weg. Vrije individuen, werden we, maar niet zo goed meer in verbondenheid.
Resolute uitsluiting als je niet mee kunt doen.
Daar kan ik heel maatschappijkritisch over doen, over hoe we elkaar voorbij lopen, maar ik kan het ook gewoon bij mezelf houden.
En als ik dan heel eerlijk ben, heeft die vrijheid nogal wat beperkingen.
Wat ik écht dacht en wat ik écht voelde hield ik mooi binnen. Uit angst om niet begrepen te worden. Heel af en toe had ik het geluk iemand tegen te komen die me zag, herkende, begreep.
Wow, wat een bevrijding. Ik was niet de enige.
Maar ja. Wé waren dan wel weer de enigen. Een mini klein minderheidje.
En toen kwam social media.
Dat was een positieve inslag op mijn leven.
Toen ontdekte ik niet één, niet twee, maar hopen mensen die me snapten, aanvoelden, begrepen , waardeerden. Ik durfde steeds meer te laten zien, en de kring werd steeds groter.
Social media heeft mij geholpen om mezelf te durven zijn. Omdat ik de steun voelde van de mensen die ik daar tegen kwam.
(NOTE van vijf jaar later: wat ik nog niet wist toen ik dit schreef, was dat dit uiteindelijk zelfs tot mijn transitie zou leiden)
Nu is het tijd om die verbondenheid die ik daar voel, die inslag, in te weven in de schering.
Want online is mooi.
Maar offline, dáár moet het gebeuren.
En niet in steats2meat zaaltjes samen met met online maatjes (ook leuk!), maar met mijn buren, met de mensen waarmee ik dezelfde openbare ruimte deel.
Online en offline communities kunnen elkaar zo ongelofelijk versterken.
Weet je wat het mooie is?
Ze hoeven me in mijn eigen buurt niet meteen te snappen, want ik voel me door mijn online achterban al gesnapt.
Mijn online community geeft mij de kracht om mijn offline community open en kwetsbaar tegemoet te treden.
Aansluiten
En dan nog even iets:
Ken je dat? Die neiging om met mooie initiatieven de wereld te verbeteren? Ik kom ze overal tegen. Dan zie ik weer een ontroerend viral filmpje van een prachtig inititatief, en dan denk ik, dat moet ik ook.
Goed, en mooi.
Maar . . .
Er bestaat ook al heel veel.
Waarom sluiten we niet aan bij wat er al is?
Dat is in ieder geval de beslissing die ik zelf neem.
Ik hoef in mijn eigen buurt niet zo nodig mijn ei kwijt. Dat ei kan ik kwijt in mijn blog, en in mijn theater.
In mijn eigen buurt ga ik gewoon aansluiten bij wat er is. Helpen de wereld wat mooier te maken, gewoon anoniem, samen met die vele geweldige mensen die dat al heel lang doen, zonder dat ze daarvoor beloond worden met een viral filmpje op het net.
Dát is de echte kracht van social media.
Niet twitteren facebooken en bloggen dat het een schande is dat wat we bejaarden en zieken aandoen, maar online de kracht vinden om die bejaarde en die zieke te helpen die één straat verderop woont.
Zó waar! Ik heb ook altijd allelrei ideeën gehad die ik dan wilde uitvoeren om wat later te constateren dat er al iets redelijk vergelijkbaars bestond. Je hebt gelijk, we moeten het samen doen. En je hebt ook gelijk met de social media. Daar ligt de onvoorwaardelijke steun van (soms verre) soulmates. En dat is een geschenk.
Nu dus de boer op in de buurt!
Een prachtig stukje idealisme over de wens ons socialer te moeten gedragen. Wat goed is voor de schrijver is ook goed voor de lezer. Ik zie dan ook met verwachting de vervolg column tegemoet waarin verslag wordt gedaan van contact leggen. Uit ervaring ken ik die beperking van vrijheid. De mens is niet in staat tot altruïsme tenzij het haar dient in belangrijkheid. Noem mij één mens die de ander accepteert zonder ‘verbeteringen’ aan te brengen en ik zeg U dat uw zoektocht mijn ideologie zal zijn.
Ik ga zo wandelen met mijn maatje.
Iemand met een verstandelijke beperking. Ik verbeter niets aan hem. Hij verbetert mij.
En daar pluk ik vruchten van, dus je hebt gelijk. Het is geen altruïsme, (maar dat had ik ook niet beweerd).
En dat verslag dat maak ik, elke week. Met foto’s. Maar dat is alleen voor mijn maatje, en zijn familie.
Het gaat, blijft gaan om het echte leven. Leuk als je via social media iemand binnen krijgt, waardevol ook. Maar pas echt als diegene binnen is
Eigenlijk kan ik niet anders dan je helemaal gelijk geven, maar ik vraag me af wat het bij mezelf is wat me die stap nog niet doet nemen.
In de verhalenbundel van Marte Kaan die we voor de bloggersleesclub gelezen hebben, kwam ik volgende passage tegen:
“Hij is voor mij het levende bewijs van de theorie dat mensen van nature geneigd zijn aan anderen te denken, maar dat dat gedrag volledig geworteld is in eigenbelang.”
Ik heb het gevoel dat jij het levende bewijs bent van de ondergraving van deze stelling, maar van mezelf ben ik daar nog niet zo zeker van…
Juist. Niet alleen roepen en liken op sociale media sites, maar ook doen, irl, offline. Dat zie ik nog veel te weinig gebeuren. Mooi dat jij die stap hebt gezet. Ik doe het ook.
Hee, een medestander. mooi! hoe meer hoe beter.