Het begint leuk, een hoortest voor mijn CI’s in het ziekenhuis Utrecht.
losse woordjes: 98%
zinnen: 100%
Maar dat is wel heel relatief. Een mevrouw op CD die heel rustige en goed articulerend woorden en zinnen zegt. Zonder enige ruis op de achtergrond. Dat zegt dus heel erg weinig voor horen in dagelijkse situaties. Toch leuk, zo’n score.
En dan de schrik. Het overkomt me een paar keer per jaar. En het blijft een klap die ik lichamelijk voel.
“Onvoldoende saldo”, zegt de parkeerautomaat. En ik was al bezig met de 2e rekening. Geld op. De 24e komt het salaris pas. Dat is drie weken overbruggen. Geld terugstorten van de spaarrekening, waar net weer een klein beetje op stond. Gelukkig stond er op één van beide pasjes nog iets op de chipknip.
Begin van het jaar teren we altijd nog een beetje op mijn 13e maand. Straks, in mei is er het vakantiegeld, in augustus iets terug van de belastingdienst, in september een verrekening van reiskosten. Dit blijft de moeilijke periode (de autobeurt moet nog betaald, en de oudste twee hebben hun verjaardagscadeau nog niet). Vorig jaar een kar vol met paasboodschappen in de supermarkt achter moeten laten.
Sacha, die ver was in een solliciatieprocedure heeft twee weken geleden gehoord dat ze toch anderen kiezen (opleiding + baan in de thuiszorg). Dus voorlopig geen aanvulling op mijn salaris. (Was écht leuk geweest, als die 1 april grap geen grap was)
Het soort zorgen waar ik buikpijn van krijg, een paar keer per jaar. We redden het. We redden het zo al jaren. Het is zelfs erger geweest. En het wordt ooit beter.
Maar de domper is nu zeer aanwezig. Het lukt dus ook niet om over iets anders te schrijven. Vandaar dit larmoyante stukje.
Kijken of we snel genoeg geld van de spaarrekening krijgen om de paasboodschappen te doen.
Maar nu dus gewoon even een dip. Energie weggezogen.
Wat blijft knagen is dat ik me er een beetje mislukt door voel. Verkeerde keuzes gemaakt ooit. Nooit echt iets met mijn talenten gedaan (en wat zijn die dan wel?). Want als ik het allemaal wel goed deed, zou zich dat toch ergens moeten terugbetalen. Toch?
Vanavond maar een heel hard meelezen met #blogpraat.
Sterkte. Het zal voor jou niks uitmaken, maar voor mij is het een soort van “troostje” omdat ik (ook al heel vaak) hetzelfde meemaak. Niet met de CI trouwens, dat wordt later pas eens getest maar zal nooit die score hebben die jij hebt. Vind ik niet erg. Dat andere wel. Dat vreet en kost erg veel energie. Ik hoop voor je dat Sacha snel wel wat vindt!
Wel hoor. Zelfde troost hier. (de ik-ben-niet-de-enige-troost).
en dan is mijn CI saldo ook nog hoger (de ij-heb-het-beter-dan-anderen-troost)
Grootste troost is dat ik kon genieten van het jongen groen, en de wolken vandaag.
ga straks een blog schrijven over de voordelen van weinig geld, want die zijn er ook.
Sacha is al een paar jaar op zoek, en de kansen worden er niet beter op.
met mijn Ci saldo ben ik heel tevreden 🙂 Die groeit, in tegenstelling tot mijn spaarrekening. Ik ben het met je eens, voordelen zijn er zeker ook. Een jaar of euh, achttien, geleden heb ik daar nog over geschreven in een krant, dwz zo´n discussie gedeelte. Voor het internettijdperk dus echt gedrukte woorden. Ik hoef niet veel te verdienen of veel geld te hebben. Maar geen geldZORGEN, dat is wat ik iedereen toewens.
Genieten van wat er wel is om ons heen, dat vergeten veel mensen.
Heel herkenbaar … geldzorgen… en wat stoer dat je het gewoon opgeschrevn hebt.Sterkte en ik wens je geen een maar twee of drie lekkere gemakkelijke klusjes toe die je gewoon aan komen waaien! Of lekker een woei geld zonder klusje!!
xxC
dank.
die die klusjes er maar bij, goed voor mijn zelfvertrouwen. (als het maar geen schilderen, verhuizen of zo is)
Sluit me aan bij Carolien, echt stoer dat je dit open en bloot toegeeft. Toch nog wel een taboe bij heel veel mensen in Nederland.
Vervelend wanneer je zo met geldgebrek bepaalde periodes moet zien te overbruggen. De onzekerheid die je hebt of het einde van de maand gehaald gaat worden lijkt me verlammend te werken. Nogmaals jammer dat je laatste blog inderdaad een (goed geslaagde) 1 april grap was. Hopelijk valt jullie binnenkort enig financieel geluk ten deel.
dank je.
Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen behalve dat ik het gevoel ken. Mijn gehele jeugd bestond uit geldzorgen van mijn ouders en dus van de kinderen. Van de kinderbijslag werden de rekeningen betaald. Op verjaardagen (zomer) en met Sint (december) kregen we nieuwe kleding. Na de sinterklaasviering mocht je een cadeautje mee naar school nemen. Ik heb jaren volgehouden dat we bij de Jehova’s getuigen zaten. Die vieren niets :(. Dat kwam helaas uit op ouderavonden toen de leraar vroeg of het wel toegestaan was dat ik mee speelde in de schoolband. Geld is niet alles maar het is wel makkelijk als je het hebt wanneer je het nodig hebt.
Hier wordt ik heel nederig van:
Ik ben verwend opgevoed. Mijn ouders verdienden beiden goed. (Revalidatiearts en lerares geschiedenis).
Nog ‘erger’ omdat de rijkdom die ik gekend heb niet van mijzelf was. Nu ik het zelf moet doen, kan ik het mijn kinderen niet bieden. Gevolg van een levenslang niet weten wat ik met mezelf aan moest. Dromer, niet echt geschikt voor deze wereld. Niet passend in enig beroep. Niet talentvol genoeg om de kunstenaar te worden die ik in mijn hart was.
Zo zwaar wil ik mezelf niet vallen, al klopt het wel.
Mijn kinderen plukken nu overigens wel de vruchten van deze armoede. Ze leren zichzelf redden. Ik vind het erger dat ze geen oma’s en opa’s hebben, dan dat ze weinig speeltjes hebben.
Zowel de familie van mijn vaders als moeders kant hebben in concentratiekampen gezeten. Mijn vader is in 1938 geboren en mijn moeder in 1940. Toen mijn vader daar uit kwam was hij ruim 7 jaar en kon niet lezen, rekenen of schrijven. Het leren kwam door de indrukken van de oorlog pas later op gang. Mijn vader werd als jongen van 17 jaar postbode en mijn moeder begon net na hun huwelijk een winkel voor dagzuivel zoals dat half jaren ’60 heette. Door de opkomst van de supermarkten ging de zaak van mijn moeder failliet en daardoor ontstonden schulden.
Wel heb ik als kind meegekregen dat de liefde die je voor elkaar hebt en je gezondheid belangrijker zijn als geld.
Er is volgens mij niet één kind op de wereld die gewoon zegt; Daar hebben mijn ouders geen geld voor. Je brengt je ouders niet in verlegenheid, je blijft ze altijd trouw. Natuurlijk waren mijn ouders erg verdrietig en hebben ze mij, ik was een jaar of zeven, op het hart gedrukt altijd eerlijk te zijn en niet de problemen van hen op mijn schouders te nemen. Zoals je zelf schrijft: ‘En het wordt ooit beter. Dat wordt het ook. Dat is ons ook gelukt. Mijn moeder ging werken in loondienst en mijn vader heeft op latere leeftijd toch nog rechten gestudeerd. In mijn pubertijd was het allemaal een stuk beter. Ik zou geen andere ouders gehad willen hebben.
Indrukwekkend. Mooi!
Dan voor het delen!
Ben er even stil van. Zowel van je eigen verhaal als van de reactie van Gea. Omdat ik het herken. Ook – langdurig en als kind – in een dergelijke situatie heb gezeten. Het tekent je verhouding tot geld, je leven lang. Denken in schaarste, bang zijn voor risico’s. Nu ik zelf kinderen heb, helemaal. En hoewel ik momenteel niet de zorgen ken waar jij nu voor staat, krimpt mijn hart ineen. Meevoelen. Ik wens je goede tijden toe…
De geldzorgen zijn hier ook helaas maar al te herkenbaar. Hoe vaak ik wel niet spijt heb gehad van ons appartement. Welke idioot gaat er nu op z’n twintigste een appartement kopen? Nu – drie jaar later – beginnen we net een beetje uit het dal te klimmen. O.a. door een jobswitch vanuit mijn kant. Dat is maar goed ook, want mijn vorige werkgever ging 4 maanden nadat ik weg was failliet.
Wens Sacha veel succes met het vinden van een nieuwe baan! En alles komt goed 🙂
Het was echt even schrikken voor mij, toen ik je blog las gisteren (of was het vanochtend? Tijdszone/jetlagproblemen). Ik voelde me beschaamd en bevoorrecht. Want wij hebben geen geldproblemen. En we leven niet zo heel bewust, qua geld. Ik weet dat dat bij mij een reactie is op een jeugd waar geld een belangrijke rol speelde. En de jeugd van andere familieleden waar geld een nog grotere rol speelde. En de jeugd van generaties terug, etc. etc. etc. Gaat niet alleen over mij, dus lastig hier te delen. Anyway.
Mijn insteek is dat ik er heel bewust van geniet. Ik geef het uit. En ik geniet ervan. Omdat ik geloof dat het op een dag ook weer afgelopen kan zijn.
Hey! you earned it! You spend it! You enjoy it! An be proud of it too!