Wat zeg je?
Ik zeg dat nog al eens. Soms zelfs meerdere keren achter elkaar.
Dat kan irritaties oproepen.
Maar dat heb ik zelf in de hand natuurlijk.
Als ik er zelf last van heb dat ik iets niet versta, neem ik de irritatie het gesprek mee in.
Dat gebeurt ook als ik plaatsvervangend last heb. Als ik bang ben dat de ander het vervelend vindt dat ik steeds maar wat zeg je roep.
Het is dus mijn werk om daar mee om te gaan. Met dat ‘wat zeg je’. Als ik niet kan accepteren dat het er bij hoort, hoe kan ik dat dan van anderen verwachten?
Ik weet dit wel natuurlijk. Ik heb er trainingen in gegeven.
En toch. Steeds als ik me in nieuwe situaties begeef is, speelt dit mee.
Ik schrijf dit nu omdat ik zaterdag ga vertellen op de woonvorm van mijn maatje. Vertellen voor mensen met een verstandelijke handicap. Spannend voor mij. Want het gaat geheid interactief worden. En ze praten niet allemaal even duidelijk.
Ik ga goed voorbereiden en dan alles loslaten. Ik ga zaterdag mee op de flow. Tenminste, dat is mijn wens.
Dat is open staan in kwetsbaarheid. En ik snap nu ook weer heel goed waarom we dat zo weinig doen.
Oefenen moeten ik, moeten we allemaal.
Want er komt zo veel moois uit voort, als je durft te laten gebeuren wat er gebeurt. Als er ruimte is voor onhandigheden. Als het er allemaal mag zijn. Ik hoop dat zaterdag weer eens te beleven. Als er één plek is waar dat kan dan wel op de woonvorm van mijn maatje.
Ik ga het niet alleen daar doen. Ik ga mijn onhandigheid vaker een plek geven. Ik wil als een wig ruimte gaan scheppen voor alles dat we nu nog krampachtig voor elkaar willen verstoppen.
Vanmiddag ga ik met Xandra een workshop voorbereiden die daar over gaat. Hoe doe je dat nu in het dagelijks leven? Ruimte geven aan kwetsbaarheid?
En kom 25 september naar MNL14. Ook daar ga ik bewust spelen met mijn gehoor, om de boel open te breken.
Het is tijd voor de acceptatie van onze onhandigheid (want daar zit onze pracht).
Slik… Hier ook ’t een en ander te leren over die specifieke kwetsbaarheid. Vertel/leer je me ’t als je ’t weet?
yep!
Ruimte geven aan je eigen kwetsbaarheid en hoe doe je dat ?
Door het masker van gespeelde zekerheid af te zetten en niet
bang te zijn voor wie je echt bent. Dat hebben mensen met een verstandelijke beperking voor op ons. Zij zien iedereen zonder masker en ook omdat zij zelf geen masker dragen. Dat beoordelen zonder oordelen of veroordelen, dat geven zij terug aan jou.
Je zult zien dat je het gewoon moet laten gebeuren en ik kan het weten
want ik heb zelf de laatste maanden met verstandelijk beperkten gewerkt en ik heb daar zoveel van terug gekregen.
Wij denken teveel over situaties na en visualiseren al hoe wij ons moeten gaan gedragen. Maar dat maakt juist dat je niet kwetsbaar durft te zijn omdat alles al geregisseerd is. Dan valt ook de echtheid weg en heb je toch weer een soort van masker op.
Mijn eigen kwetsbaarheid is nogal eens mijn valkuil. Maar heel langzaam durf ik er soms in te vallen! En wat helpt het als het lukt er dan weer uit te klimmen. …