Pitchen.
Ik heb daar een hekel aan. En toch ga ik het doen vanmiddag.
Om mijn workshop van 25 oktober voor MNL14 aan te kondigen.
Waar die workshop over gaat?
Over jezelf zijn natuurlijk. Alles wat ik doe gaat daar uiteindelijk over. Als iedereen zichzelf is, durf ik dat ook te zijn, dat is de reden vermoed ik.
Jezelf zijn is ook die andere kant laten zien.
Dat ik bijvoorbeeld snel afgeleid ben, dingen bedenk die nergens op slaan, dat ik datums en namen vergeet, waardoor ik ongeïnteresseerd lijk. Dat ik gek wordt van stappenplannen, en systemen (dat wil zeggen systemen verzinnen is nog wel leuk, ze volgen is een ramp).
Ik heb dus leren camoufleren. Jij vast ook. En we zijn andere eigenschappen, die wat beter in de markt lagen, gaan cultiveren. Dat zijn de dingen die we in een pitch stoppen.
Dat is niet nep hoor, dat zijn we ook (en soms niet maar dat is een andere workshop).
Maar niet helemaal dus.
Zou het niet leuk zijn om die ‘zwakke kanten’ ook te pitchen?
Daar ga ik een workshop rond bouwen.
Ik ga daar twee zwakke plekken voor inzetten.
– Mijn antennes die ik al die jaren ontwikkeld heb, om er achter te komen welke ik, op welke plek, toelaatbaar was. Die kan ik nu gebruiken om feedback te geven. Welke sfeer pikken ze op?
– Mijn doofheid. Want woorden zijn mooi, maar ze leiden af. Als jij en ik een leuk onderwerp vinden, hoeven we niet over onszelf te praten.
Dus ergens in het spel ga ik mijn CI’s uit doen. De verwarring en chaos die dat oplevert kunnen we gebruiken om het gecamoufleerde zelf de tent uit te lokken. Voor gek staan we toch al. Tenminste, onze angst fluistert dat in, dat ‘voor gek’. Je zult zien dat juist dat gehannes de puurste, en dus mooiste momenten oplevert.
Durf ik dat?
Nee.
En toch ga ik dat doen.
Nu nog kijken hoe ik dit ga pitchen straks.