Vanmorgen, op weg naar mijn werk.
Plantsoenmedewerker op een soort grasmaaiertje dat ik nog nooit eerder had gezien. Voorop zat een soort garde van een mixer die al ronddraaiend keurig de randjes van het gazon scherp en strak maakte.
Goh, daar hebben ze dus speciaal iets voor bedacht, wat handig.
En toen besefte ik:
Ik leef in een hele luxe samenleving. Wij hebben mensen die machientjes uitvinden om de randjes van het gras netjes bij te werken. Wij hebben mensen die de hele dag bezig zijn, zodat het er allemaal keurig uit ziet. Ook dat grasveld midden op de rotonde, waar verder geen hond komt.
Het gaat er nu niet om of alles strak ent netjes moet. Ook als we natuur in de stad willen die er wat ‘natuurlijker’ uit ziet, kost dat onderhoud.
Overbodig?
Nee. Ik vind van niet.
Luxe?
Ja, en het is goed dat ik dat weer eens een keer besef.
Bedenk wel dat de enige reden waarom zo’n machine wordt aangeschaft is om te besparen op mensen.
Nog niet zo lang geleden liepen er in mijn buurt mensen van de sociale werkvoorziening vrolijk zingend te schoffelen en te snoeien. Vorige week zag ik een trekker met een soort oversized scheerapparaat langs de struiken rijden.
Helemaal waar. Maar toch vind ik het jammer dat ze voor van alles machientjes bedenken…..
wha gisteren liet ik de hond uit, zag ik een robot-grasmaaimachine ……
wel ik zie liever de menen van de sociale werkplaats werken
ja is ook weer helemaal waar.
Mooier is het om iemand met zo’n mooi grasafsteekschepje handwerk te laten doen.
dus weg met de machientjes
Scherp van Mark. Het lijkt soms luxe, het is ook fijn dat aller er mooi uit ziet. Maar inderdaad: wat zijn de (werkelijke) kosten?