ontvangen, kun je dat?

Ken je dat?

De leegte van een vervulde wens?

Na mijn eindexamen had ik het. Zo’n “Oké wat nu?” gevoel.

En nu voel ik hem weer.

Ik heb ruim twee jaar met een voortdurende angst geleefd dat ik mijn gezin niet zou kunnen onderhouden. Met een uitkering, waardoor ik voelde dat ik maar voor spek en bonen mee deed.

En nu heb ik een baan (nou ja, straks dan, na de zomer).

En ik kan die onrust weggooien.

Maar het voelt zo onwennig. Net alsof je steeds de deur achter je dicht doet en je af vraagt of het gas wel uit is.

(Net zoals er nog steeds kwartjes vallen, geldt dit gevoel ook voor mensen die elektrisch koken) 

En dan heb ik ook nog het geluk dat er met die baan een heleboel andere wensen zijn vervuld. Wensen die ik niet hardop uit durfde te spreken, niet eens durfde te denken. Omdat ze te mooi waren om waar te zijn.

En nu zijn ze waar.

Ik bedoel hier.

Dit is wat Marinus Knoope bedoelt met de moeilijkste stap.

Genieten van wat je bereikt hebt.

Ontvangen, waarderen en ontspannen.

En dan pas groeien er weer een aantal veel-te-mooi-om-waar-te-zijn wensen.