Nog geen boek geschreven en het nu al weten: waarheden over schrijven

Soms weet ik dingen voordat ik ze echt kan weten.

Voorbeeld:

Ik was afgelopen zomer een beetje klaar met schrijven. Het zoeken was de noodzaak geweest voor mijn schrijven, en ik had iets gevonden. Dat gaf veel rust, maar het vuur voor het schrijven was weg.

Ik besloot het af te ronden met het bij elkaar zoeken van alle blogs die het proces beschreven. En toen kwam ik de gedichten tegen. Ook die lieten het proces zien, veel kernachtiger nog. Die zou ik gaan bundelen. Ik vond de eerste. En zie: daarin voorspel ik al dat het schrijven over is, als ik ooit iets ga vinden.

Ik wist het. Ook al kon ik het toen nog niet voelen.

Nu sta ik aan het begin van een nieuw avontuur. Het schrijven van een boek. Een oud verhaal dat een jeugdroman gaat worden. Ik ben deze week begonnen met schrijven. De eerste twee hoofdstukken staan op papier. En er is al een enthousiaste meelezer.

En ik weet iets over schrijven. Een waarheid die ik nu nog niet ten volle besef.

Je kunt pas schrijver zijn, als je je lezer durft te dragen. Schrijver zijn is de verantwoordelijkheid nemen om je lezer op te pakken en hem pas weer neer te zetten na de laatste bladzijde.

En dan heb ik het niet over het vasthouden van de spanning.

Ik heb het over weten waar je over schrijft. Over gids durven zijn. Dat is iets anders dan ergens een keer geweest zijn en het eventjes laten zien. Ik heb het over een reis die zó goed gepland is dat je ter plekke alles kunt improviseren.

Schrijven is weten waar je het over hebt. Ook als je fictie schrijft. Zéker als je fictie schrijft.

Nu kan ik pas schrijven. Want nu weet ik precies waar het over gaat. Nu weet ik ook waaraan mijn darlings gaan sneuvelen. Nu pas kan ik de verantwoordelijkheid aan.

Ik weet het. Al weet ik nog niet half hoe waar dit is. Dat ga ik ontdekken.