Dat je iets heel doms doet.
Dat voor anderen niet leuk is. Een virus op facebook bijvoorbeeld, en direct de dag er op nog iets dommers.
Dat je door de grond gaat.
Je excuses aan biedt, maar dat voelt zo ontoereikend.
En dat je dan leest dat je excuses aanvaard zijn.
Tranen.
Geen ‘plichtmatige’ uitwisseling dus, die excuses, en al helemaal niet de acceptatie daarvan.
Geraakt worden, en dan beseffen dat die mensen dus echt iets voor je betekenen.
Dat voelen.
Is er toch nog iets moois uit voortgekomen.
(maar degene die vandaag tegen me zegt dat fouten maken goed is krijgt een klap!)
Dat je je realiseert dat je dus gewoon net als iedereen een mens bent?
Dat je weet dat je instaat bent om dingen die fout zijn gegaan, weer goed kunt maken?
Dat je je realiseert dat er belangrijkere dingen zijn, maar je blijkbaar ook gevoelig bent voor ‘foutjes’ die ook een ander raken?
Dat je weet dat je met reflectie en emphatie een heel eind komt?
Nou van mij zul je het dus horen.
Eh, het is oké om fouten te maken want van fouten kun je leren.
XXX
Nou vooruit dan. xxx
Want soms is het gewoon stom als je zelf een fout maakt.
ja
Fijn is dat hè, als je zo geraakt wordt. Zo helemaal, zo in je hart…
ja, dat was fijn
Ik heb even een paar dagen gewacht maar denk dat ik het nu wel veilig kan zeggen: fouten maken is niet erg.
Maar het voelt zelden goed op het moment dat het je overkomt.
Wel is het jammer wanneer je er later niet op terug durft te kijken en er de zogenaamde ’take-aways’ van probeert te plukken.
🙂