Oh, wat is dat moeilijk.
Ik ben van het muren afbreken. Vrijheid, ruimte, jezelf kunnen zijn en zo.
Maar ja, ik ben ook vader.
En de vrijheid om weg te lopen voor lastige dingen is niet iets dat ik mijn kinderen wil aanleren.
Want je zelf zijn is ook: niet weglopen voor wat op je pad komt.
Mijn dochter heeft op dit ogenblik de neiging om weg te lopen, zich terug te trekken, zich af te laten leiden.
En ik snap dat heel goed.
Maar wat ze nu meer nodig heeft dan iemand die dat snapt, is iemand die haar confronteert. En beiden tegelijk kan ik niet, heb ik ontdekt.
Ik moet nu dus soms de muur zijn waar ze tegen aan loopt.
Oh, wat is dat moeilijk.
P.S.
Niet toevallig.
Ik lees deze dagen andere blogs, en vind dat ze hier mee te maken hebben:
….but after all, you are my wonderwall. Oh wat een wankelevenwicht tussen vrijheid en zelfstandigheid, eigen verantwoordelijkheid en die van pa… Zo herkenbaar!
In mijn ervaring heb je daarom soms ondersteuning van anderen nodig, of dat nou de andere ouder is of een tante of oom, vriend of vriendin, ik heb ze soms echt letterlijk opgeroepen om een rol te komen vervullen waar ik op dat moment de capaciteit of de kracht en energie niet voor had. Heeft altijd erg goed gewerkt. Misschien als je je kind alleen opvoed, zoals ik, dat de wanhoop dan soms zo hoog stijgt dat het communiceren daarvan naar derden dan ook ‘durft’;-) In mij dus.