moed

Ik schreef er al eerder over.

28 oktober 2013, zag ik, nog niet eens zo heel lang geleden.

Ik zal het hier nog even neerzetten, dat scheelt weer klikken

Echte moed
zie je niet.
Echte moed
voelt niet als moed.
Echte moed
komt langs
in je diepste krochten.
Echte moed is
daar zijn
dat voelen
en dan doorademen.

Vandaag voelt zo.

(Altijd een beetje timetravel, dat bloggen. Ik schrijf dit woensdag 5 maart om 22.00 uur, dus als jij het leest is deze bui misschien al weer voorbij, want hé, schrijven erover verandert al iets.  Weird.)

Goed, waar was ik . . .

vandaag voelt het zo.

Het voelt niet als moed, en dat is kut (of lullig, you choose)

Het voelt akelig, vies en plakkerig.

De duizend stemmen die me tegenhouden snijden door me heen,
hun argumentatie is feilloos, en gemeen.

(nee ik ga ze hier niet noemen, je weet wel hoe zoiets klinkt)

Doorgaan voelt niet krachtig, niet dapper.

Nee, die stemmen zijn heel slim, ze zorgen ervoor dat doorgaan juist heel egoïstisch voelt, drammerig dom en zwak.

Ik wil niet luisteren, maar ze verpakken het zo slim, en ik heb geen tegenbewijzen om ze mee om de oren te slaan. De stemmen gebruiken alles om hun gelijk te bewijzen, en de ik, die niet wil luisteren heeft alle schijn tegen.

(zie je wel? zie je wel? zie je wel?)

Op dit moment voelt doorgaan als happen naar adem en dan modder binnen krijgen.

Het hoort er bij.

Het gaat weer over, ik weet het.

Hier zijn

dit voelen.

Het voelt niet dapper,

maar ik ben het wel.