Mijn twee grootste fouten als vader

Ik heb prachtkinderen.

We hebben dus vast iets goed gedaan.

Opvoeden vind ik een groot woord. Ouder zijn, gebruik ik liever (als zelfstandig naamwoord, dan).

Dat houdt ook niet op, fijn.

En dat ouderen hebben we allemaal op gevoel gedaan. Met vallen en opstaan, zonder er te veel over na te denken.

En toch dacht ik laatst na over mijn blunders als vader.

Dat zit hem niet in die losse aanpak. Die is juist goed gegaan, denk ik.

Nee, ik heb als ik zo terug kijk twee grote fouten gemaakt. Twee dingen die ik anders zou doen als ik het over mocht doen.

Ongeduld en onzekerheid.

Ongeduld. Te veel met mijn eigen dingen bezig. Waardoor ik soms kortaf en zelf boos reageer. Soms niet genoeg zien dat ik de pret bederf, als ik genoeg heb, door wil, klaar ben, te moe ben. Ik ben vooral toen ze klein waren veel te boos geweest. (“Dat kun je nu nog hoor!” Hoor ik de kinderen al roepen. Oké ik doe het nog.)

Onzekerheid. Waardoor ik te strak gespannen sta. Omdat ik graag een goede vader wil zijn, en het me te snel aan trek als mijn kinderen een keer kort door de bocht reageren. Als ik écht geraakt wordt, reageer ik heel kinderachtig met een soort “Ik doe het ook nooit goed” reactie.

Ik ga me daar zelf niet voor op mijn kop zitten. Ik vind dat ik het aardig gedaan heb, en nog steeds doe.

Ik ben vooral tevreden met de ruimte die we ze geven. Zelf laten ontdekken of dat kan: een weekend vlak voor een belangrijke proefwerkweek met drie vriendinnen naar Rock am Ring, bijvoorbeeld. Omdat ze al haar spaargeld daar voor over had. (Ja, het kon. Goede proefwerkweek geweest)

Die fouten vergeef ik mezelf dus maar.

En heel langzaam groei ik.

Laat ik deze fouten achter me.

En ben ik klaar voor een paar nieuwe.

9 thoughts on “Mijn twee grootste fouten als vader”

  1. Ik vind ‘ouder zijn’ ook mooier dan opvoeden. Opvoeden klinkt vaak zo alsof je er wel heel veel aan en bij moet doen.
    Het meest mooie is toch dat je die ‘fouten’ herkent en dat je er aan groeit.?!

    1. Precies, voor mijn gevoel ben ik er vooral passief mee bezig. Klinkt heel lui, en alsof ik de kinderen volledig hun gang laat gaan, maar dat is het toch ook weer niet.
      Ik heb trouwens zulke lieve kinderen dat we erg weinig bij hebben moeten sturen. Het is meer aanmoedigen.
      En ja ik herken ze, maar misschien goed om mijn kinderen eens te vragen, want ik heb natuurlijke ook blinde vlekken.

  2. Zo herkenbaar. Ongeduld en onzekerheid, daar heeft deze vader ook last van. Maar het vertrouwen geven dat ik lees uit je aanpak is het allerbeste dat je ze kunt geven.
    Vergeet niet ruimte voor jezelf te nemen. Want die is ook belangrijk een goede vader te kunnen zijn.

  3. Beste Jacob-Jan,

    ik denk dat ongeduld en onzekerheid veel met elkaar te maken hebben. Dit geldt in elk geval voor mij. Vanuit mijn onzekerheid ben ik zo druk bezig om het goed te doen dat mijn aandacht vooral op mezelf is gericht. Dat komt het resultaat niet ten goede. En vanuit deze krampachtigheid schiet ik gemakkelijk in ongeduldige reacties. Wat ik betreur en me onzeker maakt. Waarmee de cirkel rond is…

    Heel soms slaag ik erin mezelf ervan te overtuigen dat ik me niet druk hoef te maken over de vraag of ik wel goed genoeg ben. En dan ben ik ook meer dan goed genoeg!

    Dat geldt niet alleen voor opvoeden maar voor alles met menselijke interactie.

  4. Onzekerheid en ongeduld. Daar zijn we allemaal “schuldig” aan. De ene keer wat meer dan de andere keer. Zelf last van stress… dan gaat het niveau duidelijk omhoog en ga je minder goed met je kids om. Herken dat!

Laat een reactie achter op Ytje Poppinga Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.